Pszczew grodzisko na półwyspie Katarzyna.


Pszczew - legendarna Katarzyna z grodziska na półwyspie.


Panorama Pszczewa widziana z półwyspu Katarzyna.

    Jedna z legend mówi że z tego grodu miała pochodzić jedna z pogańskich żon Mieszka I i temu miał zawdzięczać że nie został złupiony i spalony przez wojska piastowskie podczas procesu skupiania drobnych państewek plemiennych w państwo Mieszka. I rzeczywiście w przeciwieństwie do okolicznych osad archeolodzy nie znaleźli tu śladów zniszczenia w X w.
Współczesne pole uprawne rozciągające się w kierunku drogi do Świechocina zajmuje teren dawnego podgrodzia. Na szczęście skrajem tego pola prowadzi droga gruntowa która pozwoliła uniknąć bagna w drodze powrotnej do współczesności.
    Droga powrotna do centrum Pszczewa prowadzi obok pałacu , dworu biskupów poznańskich. Ponieważ Pszczew w swojej historii pełnił rolę letniej siedziby biskupów poznańskich powstał tu na ich potrzeby reprezentacyjny dwór. Po rozbiorach majątek przejął rząd pruski i sprzedał prywatnym właścicielom. Jednym z nich był baron Gartringen i jemu pałac zawdzięcza obecną formę.




Pszczew - dawny pałac biskupów poznańskich.

    Podczas pobytu na placu przed pałacem zaintrygowały mnie dawne maszyny rolnicze walające się w zielsku pod drzewem, a zwłaszcza jedna z nich która jeszcze bywała w użyciu w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Miałem kilka razy wątpliwą przyjemność załapać się do ekipy obsługującej taką maszynę. Była to ciężka i niewdzięczna praca w tumanach kurzu. Oto i ona, akurat ktoś ustawił ją do góry nogami, wygląda na trochę przerobioną i brakuje jej kilka mniej istotnych elementów.


Jak myślicie co to za maszyna?

    Jej widok uzmysłowił mi że w rolnictwie i budownictwie na moich oczach nastąpiła prawdziwa rewolucja sprzętowa. Młocarnia szerokomłotna, bo o nią chodzi, w czasach mojego dzieciństwa w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku była na Pogórzu Karpackim podstawową maszyną służącą do omłotów i posiadali ją tylko nieliczni gospodarze użyczając w zamian za pomoc przy pracy w własnym gospodarstwie. Młocarnie z wialnią pojawiły się dopiero później. Istotne było to że po opuszczeniu maszyny słoma pozostawała niezniszczona i mogła służyć do wyrobu kiczek potrzebnych do naprawy popularnych jeszcze wtedy na Pogórzu strzech.
    Opuszczając Pszczew skusiłem się na przedłużenie wycieczki i zamiast bezpośrednio do Międzyrzecza skręciłem w szosę do Trzciela. Zaczęły mi się roić mrzonki o dotarciu do Brójc i dalej do Kaławy. Rzeczywistość okazała się zdecydowanie skromniejsza. Za mostem na Obrze przed Rybojadami kiedyś wypatrzyłem czerwony szlak rowerowy prowadzący w głąb lasu i mający wyprowadzić mnie pod Szarcz.
   Przy skrzyżowaniu z leśnymi drogami sterczy ukryta za drzewami pozostałość po dawnej granicy polsko-niemieckiej, jest to ceglano-betonowe stanowisko karabinu maszynowego. Niegdyś istniał w tym miejscu posterunek niemieckiej straży granicznej, a zachowany bunkier był ukryty w bryle budynku strażnicy i miał osłaniać pobliską przeprawę mostową. Wewnątrz budynku leży sterta śmieci, jakieś garnki, talerze i sztućce oraz drabina prowadząca na górną kondygnację. A droga na tym odcinku okazała się zupełnie przyzwoita.


Żelbetowe stanowisko karabinu maszynowego pod Rybojadami.

   Szosa z Trzciela do Międzyrzecza zawsze wydawała mi się nieciekawa i monotonna dlatego ucieszyłem się widząc znaczek czerwonego szlaku prowadzący w kolejny kompleks lasów. Nie zabrałem map, ale przewidywałem że wyląduję gdzieś pod Panowicami. To był zbytni optymizm, w głębi lasu natrafiłem na miejsce gdzie zetknęły się szlaki czerwony i zielony. Wybrałem zielony i trafiłem jak kulą w płot, droga stawała się coraz gorsza. W końcu przeszła w bezdroże ale cały czas widoczne były znaki szlaku. Wielka była moja radość kiedy w końcu zobaczyłem tory linii kolejowej do Międzyrzecza. Przy torach biegła ledwie widoczna ścieżynka ale na jej krańcu majaczyły zabudowania stacji kolejowej Lutol Suchy.


Zielony szlak rowerowy ;-)

   Po wydostaniu się do szosy zrezygnowałem z dalszych pomysłów na urozmaicanie tej wycieczki i grzecznie skierowałem się do domu. Nawet w tej skromniejszej wersji zmrok dopadł mnie w Międzyrzeczu. A w domu dowiedziałem się że podobno obiecałem wrócić najpóźniej o 16;00. Znów wyszło jak zwykle :-).