Wczorajszy przejazd przez Chełmsko podsunął mi pomysł aby spróbować jazdy wzdłuż ponad stuletniej linii kolejowej nr 363 – łączącej stację Rokietnica ze stacją Skwierzyna. Linia ta budowana była etapami, w 1887 roku został otwarty odcinek Międzychód - Wierzbno, w 1888 Rokietnica - Międzychód, a w 1906 Wierzbno - Skwierzyna. Z map wydanych w latach trzydziestych wynikałoby że w okresie międzywojennym linia była rozebrana na odcinku od Wierzbna do Muchocina. Związane to było z istnieniem w rejonie Wierzbna granicy wersalskiej. Obecnie ruch na tej linii jest mocno ograniczony, kursowanie pociągów pasażerskich zawieszono jeszcze przed rokiem 2000, ponadto w 2002 roku zamknięto dla ruchu towarowego trasę Rokietnica - Międzychód. Miałem przyjemność jechać kilka razy tą linią do Poznania. Najbardziej wkurzała konieczność niemal godzinnego postoju w Międzychodzie w oczekiwaniu na pociąg jadący z przeciwnego kierunku. Z racji że linia była jednotorowa w Międzychodzie wypadały mijanki.
   Trasę pokonałem na odcinku od Skwierzyny do Międzychodu. W wycieczce towarzyszył mi kolega z pracy. Kolega jest zwolennikiem drób bitumicznych i trochę mi grymasił na sporą ilość dróg gruntowych.
   Stacje kolejowe na nieczynnej linii niemal wszystkie zaniedbane, większość z nich wykorzystywana jest w celach mieszkalnych. Zaczynamy od Skwierzyny i pobliskiego Chełmska.

   Kolejna stacyjka znajduje się w pobliżu osady Chełmicko, nosi ona nazwę Rokitno. Ale do właściwego Rokitna trzeba było stąd zasuwać per pedes mniej więcej 4 km.

 Do kolejnej stacji w Przytocznej pojechaliśmy przez Nową Niedrzwicę. W wiosce zwraca uwagę pięknie odrestaurowany pałacyk.

   Z Przytocznej jedziemy do Goraja. W Goraju porzucamy jazdę szosą wzdłuż linii kolejowej, na rzecz dawnych lokalnych traktów.  Istniejące gdzieniegdzie rzędy starych przydrożnych drzew świadczą o ich dawnym znaczeniu. Dziś są to zwyczajne drogi gruntowe. My jedziemy taką drogą prowadzącą do Strychów.
Natomiast następną w kolejności za Gorajem stację w Wierzbnie zostawiamy sobie na drogę powrotną.

   Za Strychami znów zbliżamy się do torów. Do Międzychodu docieramy od strony Muchocina. Tuż przy granicy miasta, przed oczyszczalnią ścieków widać z drogi wały tzw. szwedzkiego okopu. Jest to wklęsłe, czworoboczne grodzisko, zwane przez okoliczną ludność „Zbójecką Górą”. Z trzech stron posiada dobrze zachowane wały o wysokości 4-5 m, natomiast z czwartej wał się nie zachował przechodząc w strome urwisko opadające do Warty. W tradycji niemieckiej wzgórze to nosiło nazwę Räuberberge („zbójecka góra”), natomiast przedwojennych mapach polskich występowało jako Szwedzki Okop. Nazwa ta sięga czasów wojny północnej. W 1705 r. podczas pobytu Karola XII w Międzychodzie Szwedzi podejrzewali Polaków o zdradziecki napad. Król szwedzki kazał sypać szańce na Räuberberge, chcąc ostrzelać miasto. Ostatecznie do ostrzału nie doszło i Międzychód ocalał. Stąd wywodzi się nazwa Szwedzki Okop, jak nazywano to miejsce jeszcze przed 1945 r. Po 1996 r. wzgórze wróciło do utrwalonej w literaturze nazwy Zbójecka Góra. Nazwa ta nawiązuje do legendy według której grodzisko było siedzibą zbójców, którzy kontrolowali ruch na Warcie, dzieląc się nielegalnie ściąganym mytem z właścicielami Muchocina. Wg innej legendy, trzy siostry - sieroty, o których rękę poprosiło trzech bogato ubranych młodzieńców podążyły za nimi potajemnie do lasu, gdzie okazało się, że narzeczeni są zbójcami. Siostry, uciekając przed nimi skoczyły do Warty i utonęły. Odtąd wzgórze nazywano Zbójecką Górą, a urwisty brzeg rzeki – Dziewiczym Skokiem. Ustawiono tam krzyż, pod którym w południe i północy widywano czarnego kota, straszącego przechodniów. Krzyża tam obecnie nie ma, kota również, a nasypy są świeżo rozjeżdżone przez krosowców. Grodzisko chyba nie przetrwa kolejnych wieków.

   Z Międzychodu ruszamy przez Stare Gorzycko do pominiętej wcześniej stacji w Wierzbnie. Taka trasa pozwoli uniknąć jazdy ruchliwą szosą z Poznania do Gorzowa. Za Gorzyckiem droga asfaltowa przechodzi znów w gruntową.
   Tuż za ostatnimi zabudowaniami Gorzycka spotykamy stadko żerujących żurawi.

      Z Wierzbna ruszamy boczną drogą prowadzącą w kierunku Pszczewa. Nie jest to na pewno najkrótszy wariant drogi do Skwierzyny, ale pozwala uniknąć jazdy w ciągłym napięciu ruchliwą drogą bez poboczy. Ponadto chciałem sprawdzić czy budowa wieży widokowej na Górze Trębacza w Zielomyślu nie była czczym ubiegłorocznym gadaniem. Budowa jak widać postępuje.

Dalsza jazda leśną drogą do Lubikowa. W Lubikowie wybieramy drogę żwirową do Rokitna prowadzącą obok XVII w. kapliczki. Kapliczka została zbudowana w połowie drogi pomiędzy wioskami w roku 1671 z okazji powrotu rokitniańskiego obrazu z Warszawy.

   W Rokitnie zaglądnąłem na maleńki cmentarzyk cystersów znajdujący się u podnóża bazyliki. Krzewy nie pozwalają na zdjęcia. W najbardziej oddalonym zakątku stoją dwa odłamane krzyże nagrobne z XIX w.

    Resztę drogi pokonaliśmy leśnym skrótem do Chełmska , a stamtąd pozostał jeszcze tylko zjazd do Skwierzyny i koniec wycieczki.
Miejsc odwiedzonych było sporo, wszystko bardzo pobieżnie. Na bardziej szczegółowe wycieczki przyjdzie pora wiosną.


Rower: Dane wycieczki: 78.00 km (27.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

Wieczorem zrobiłem sobie spacerek po drogach technicznych wzdłuż drogi S-3 i krajowej 24 od Obry do Chełmska z małym odbiciem w kierunku jeziora Żabno. Jezioro jest w zaniku, a właściwie jest to bagno z oczkami wody w najniżej położonych miejscach.
Z względu na późną porę ograniczyłem się do jazdy po drogach pożarowych. Do jeziora nie próbowałem się przedzierać, w każdym razie lustra wody nie widziałem. Widoczność była dziś kiepska; szaro, pochmurno i mgliście. 
Powrót przez Chełmsko.
Rower: Dane wycieczki: 28.00 km (5.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

     Wieczorem wyskoczyłem na szosę kostrzyńską. Aparatu nie brałem z dwóch powodów;
- po pierwsze spodziewałem się że na zdjęcia już będzie za ciemno,
- po drugie kto zna odcinek między Wałdowicami a Skwierzyną wie że widok składa się z kilku prostych zbiegających się na horyzoncie. Te proste to; skraje drogi, rowy przydrożne, nad rowami pas brzózek i u góry nad głową ich wierzchołki.
    Do zmroku udało mi się dotrzeć do parkingu na 63 kilometrze, tuż obok tablic informujących o granicy gmin (Bledzew i Lubniewice) i powiatów (międzyrzecki i sulęciński). Starczyło jeszcze kilku minut żeby zaglądnąć na miejsce które na mapach z lat trzydziestych nosi nazwę Wilhelmsthal, obecnie chyba nie ma nawet żadnej nazwy. Miejsce to leży jakieś trzysta metrów od szosy, są tam ślady po kilku zagrodach, spora śródleśna łąka i mały cmentarzyk. Jeżeli ktoś jest ciekawy zdjęć można zobaczyć pod linkiem   http://bramalubuska.forum.st/t179-wilhelmsthal-gmi...    jest dokładnie tak samo tylko bez śniegu. Powrót jak zwykle po zmroku.Trasa wycieczki liczyła 25 km, pozostałe 11 zostały przejechane na miejscu w Skwierzynie.

Rower: Dane wycieczki: 36.00 km (2.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Dawno nie jechałem leśną drogą prowadzącą od szosy kostrzyńskiej w kierunku Pniewa i Osiecka. W ubiegłym roku była ona naprawiana poprzez wysypanie gruzu, a tym samym stała się nieprzejezdna dla rowerów. Chciałem sprawdzić jak to wygląda w tym roku. Przez ten czas pojazdy pracujące w lesie wgniotły gruz w grunt i jest całkiem znośnie. W las wjechałem na wysokości północnego węzła obwodnicy Skwierzyny.
Nie byłbym sobą jakbym się nie zatrzymał obok wysadzonych resztek jednokondygnacyjnego bunkra Pz.W.859.

   Po 10 km wyjechałem na dużą polanę z brukowaną drogą prowadzącą od lasu do wymarłej wsi – widma. Pniewo k/ Osiecka wioska której już nie ma, została tylko droga wybrukowana kocimi łbami, ruiny zagród, stary cmentarz i kupka gruzu w miejscu gdzie kiedyś stał kościół. Zamieszkały jest tylko jeden dom na końcu wsi w pobliżu dawnego folwarku. Pochodziłem wśród nagrobków cmentarza i resztek zagród (podobno w 1939 było ich 22) i ruszyłem do Osiecka.

   Chciałem dziś również sprawdzić możliwość dotarcia z Osiecka do Dębowca z wykorzystaniem skrótu na przełaj przez las. Okazało się że droga jest zupełnie niezła i po kilku kilometrach jazdy ukazuje się Dębowiec - osada popegeerowska oddalona o 4 km od Nowej Wsi. Mieszka tam tylko kilka rodzin. Z Osiecka można tam dotrzeć pokonaną przeze mnie leśną drogą gruntową, natomiast z Nowej Wsi i Glisna drogami brukowanymi kocimi łbami. Miałem w związku z tym kolejną porcję terenu jadąc jej poboczem do Nowej Wsi. 

   Na odcinku do Sokolej Dąbrowy skorzystałem z szosy asfaltowej. W Sokolej Dąbrowie pomyślałem jednak o możliwości dotarcia do Starego Dworku poprzez las obok osady Krzywokleszcz z ominięciem Bledzewa i Zemska. Zatem kolejne kilometry po drogach gruntowych.

Z Starego Dworku do Skwierzyny dojechałem już bez udziwnień i szukania nowych dróg. W sumie z dzisiejszych 51 km, 36 przejechałem po drogach gruntowych i kocich łbach, czyli de facto również gruntowych ponieważ jechać na nich dało się tylko poboczami.

Rower: Dane wycieczki: 51.00 km (36.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Wczorajszy wpis Robaka z wyjazdu do Rokitna i Lubikowa podsunął mi pomysł że mógłbym zobaczyć przebudowaną w ubiegłym roku plażę nad Jez. Lubikowskim. Jakoś do tej pory nie miałem okazji podziwiać tej inwestycji, choć wiele o niej słyszałem. Problemem mógłby być czas dojazdu, no bo co można zobaczyć po zmroku. Zdążyłem dojechać rzutem na taśmę, kiedy wyjeżdżałem na brzeg jeziora zaczęło się robić szaro. Takie szare wyszły też zdjęcia. 

Rower: Dane wycieczki: 45.00 km (4.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   W dniu dzisiejszym zostałem zwolniony z części codziennych obowiązków popołudniowych, mogłem zatem odbyć trochę dłuższą wycieczkę. Już kilka razy wybierałem się pod Gorzycę zobaczyć pomnik-kamień na brzegu Obry. Myślałem że dziś starczy czasu na to aby do niego dotrzeć przed zmrokiem, i prawie się udało.
Z Skwierzyny wyjechałem w kierunku Międzyrzecza. Na wysokości Rojewa skręciłem w las w kierunku Obry. Lasami przedostałem się pod most na Obrze w Gorzycy.

   Przed leśniczówką nad Obrą odbiłem do zakola z pomnikiem. Starczyło światła na kilka fotografii. Na skraju lasu natknąłem się na osobnika w mundurze który wyraźnie szykował się do nocy na biwaku, rozbijał namiot. Jakaś szkoła przetrwania ? Czy co ?
   Kilka słów o głównym celu dzisiejszej wycieczki. Kamień widzieli zapewne wszyscy którzy kiedykolwiek spływali kajakami Obrą z Świętego Wojciecha do Gorzycy. Trudno go nie zauważyć sterczy metr od brzegu rzeki. Na użytek kajakarzy istnieje opowiastka o zakochanym który po zamarzniętej Obrze usiłował przedostać się do wybranki. Przeprawa skończyła się tragicznie. Naprawdę ma on jednak pewien związek z przeprawą przez rzekę ale innego rodzaju. O tym niżej.

   W październiku 1882 r właściciel majątku w Gorzycy Leonard August Kalckreuth zorganizował polowanie. W trakcie przeprawy przez Obrę wywróciła się łódź z myśliwymi. Dla uczestników przeprawy przygoda zakończyła się tylko kąpielą w lodowatej wodzie, ale jeden z myśliwych stojących na brzegu zmarł na zawał serca. Był to 70-letni ojciec organizatora polowania – Leonard Karl Kalckreuth, właściciel majątku w Chycinie i w Kursku. W następnym roku syn dla upamiętnienia ojca wzniósł ten obelisk. Na kamieniu zachowało się miejsce z maleńkim fragmentem żeliwnej tablicy inskrypcyjnej.
Nie wierząc że będzie jeszcze cokolwiek widać pstryknąłem z mostu pałac w Gorzycy. Właściciel od kilku lat remontuje pałac i otaczające go budynki. Efekty zaczynają być widoczne. W majątku swoją siedzibę ma gospodarstwo agroturystyczne "Maya"

Przed pałacem dopadła mnie noc. Powrót w ciemnościach przez Kursko, Chycinę i Bledzew.


Rower: Dane wycieczki: 48.00 km (23.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

Nie miałem dziś ochoty na żadną z szos. Najłatwiejszy dostęp do pełnego poligonu osiągalny jest wczorajszą trasą.
Ptactwo również było na swoim zwykłym żerowisku. Żurawi dziś zdecydowanie mniej, zresztą zaraz odleciały, zostało stadko łabędzi. One odwrotnie od żurawi dopiero się zlatywały.
Żeby nie wracać tą samą drogą ruszyłem wałami do Dłuska. Dawno tamtędy nie jechałem i trochę się przeliczyłem z odległością. W Dłusku znalazłem się o zmroku. Szybki powrót do Skwierzyny, tym razem na skróty, drogą leśną. No i udało się, mniej szosy być nie mogło. 
Rower: Dane wycieczki: 24.00 km (17.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Dziś wybrałem się na przejażdżkę wałem przeciwpowodziowym w kierunku Dłuska. Miejsca te o tej porze roku są odludne, nawiedzane tylko sporadycznie. Dziś widziałem jedynie świeże ślady końskich kopyt. Z jeźdźcami musiałem się rozminąć o jakieś pół godziny.
W ubiegłym tygodniu od jednego z właścicieli tych koni słyszałem  że zbierają się tam stada żurawi liczące po kilkaset sztuk. Myślałem że trochę koloryzuje, w końcu Skwierzyna to nie Słońsk. Po wczorajszej próbie czasu oceniłem że dziś starczy go akurat na to by sprawdzić jak to jest naprawdę z tym drobiem. Jechało się doskonale, drogi jeszcze nie rozjeżdżone przez ciągniki rolnicze.
Żurawie są. Około 200 m od wału żeruje stado liczące jakieś 300 osobników. Tak zlewają się z barwą pola że niemal niewidoczne. Na zdjęciach widoczna jest tylko niewielka część tego stada. Po kilkunastu minutach towarzystwo w kilku grupach zerwało się do lotu i poszybowało gdzieś w kierunku Międzychodu. Pojechałem jeszcze kawałek i zawróciłem płosząc po drodze stadko saren. 

Rower: Dane wycieczki: 15.00 km (12.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Dziś chciałem sprawdzić na jakie odległości mogę sobie już pozwolić po pracy aby nie wracać całkowicie po zmroku. Okazuje się że o tej porze zimy odległość ta oscyluje wokół 20 km. Akurat starczy do Murzynowa z małymi obocznościami. Wybrałem spokojną drogę gruntową prowadzącą przez Kijewice. Wjazd na nią umiejscowiony jest obok składnicy drewna i byłej stacji kolejowej Skwierzyna Gaj. Skorzystałem z okazji aby zobaczyć w jakim stanie jest drugi z naszych zbędnych mostów kolejowych. Wjazd oczywiście zabezpieczony gustownym parkanem z żerdek, chętni do bliższego zapoznania się z konstrukcją mogą skorzystać jednak z sporej dziury.

   Jak na poprzednim z mostów na tym również ostał się jeno szkielet, z góry bardziej ażurowy niż wydawałoby się patrząc na niego z boku. Most ma podobną funkcję jak betoniak z wczorajszego wpisu. Pozwala odpływać nadmiarowi wody w czasie wylewów Warty. W przeciwnym wypadku nasyp kolejowy działałby jak zapora.

   Droga do Kijewic w lepszym stanie niż oczekiwałem tego po zimie. W lesie za stacją spodziewałem się błota i kałuż, okazało się że jest zupełnie sucho i gładko. Same Kijewice nic ciekawego, dwa domy mieszkalne i ferma gęsi w budynkach folwarcznych. Dziś nie widziałem żadnej gąski, pewnie będą dopiero wiosną. Za Kijewicami w starorzeczu Warty znajduje się zespół okazałych dębów "Kijewickie Kerki" dziś jednak nie skręcam w ich kierunku. Czas goni bo chciałem jeszcze w Murzynowie zaglądnąć na rodowy cmentarzyk rodziny Delius. Deliusowie byli międzywojennymi posiadaczami majątku w Murzynowie, a jeden z braci miejscowej cegielni. Nie ma na tej nekropolii śladów po jakichkolwiek nagrobkach, być może że w ogóle nie zdążono dokonać tam żadnych pochówków. Na leśnej polance za starym ewangelickim cmentarzem pozostał tylko okazały granitowy krzyż z napisem informującym że miejsce to przeznaczono do wiecznego spoczynku członków rodziny Delius.

Po powrocie na szosę akurat zaczął się zmierzch. Do Skwierzyny udało się wrócić tuż przed zmrokiem.

Rower: Dane wycieczki: 20.00 km (7.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Była to rekreacyjna jazda jednym z niedzielnych szlaków Skwierzynian, z tym że wszyscy zawracają od miejsca gdzie zaczyna się bruk w Świniarach, a ja dotarłem jeszcze kilka km dalej. A teraz trochę szczegółów. Jeszcze przed opuszczeniem Skwierzyny zatrzymałem się na moście tzw betoniaku. Zbudowany w latach trzydziestych wraz z groblą po której przebiega droga przez dolinę Warty, w czasie powodzi przepuszcza nadmiar wody nie mieszczącej się w zwykłym korycie rzeki.

Za Świniarami dawna droga do Międzychodu skręcała w obecną drogę leśną i prowadziła w kierunku istniejącej do roku 1945 karczmy "Grünbaum". Zaraz za karczmą wypiętrzało się wzgórze Heidchen Berg (podobno dziś nosi nazwę Góra Łukaszki ?) Wokół wzgórza istniała 5-cio zagrodowa kolonia Nowe Świniarki. A na szczycie pagórka zachował się stary cmentarzyk. Jeszcze kilka lat temu było tam kilka czytelnych tablic nagrobnych, dziś zachowały się tylko dwie najtrwalsze nie pozwalające się zniszczyć tym czymś przypadkowym co nawinie się pod rękę wandalowi.

   Dalej droga prowadzi do ruin pałacu w Nowym Dworze. Ruiny znajdują się w zdziczałym parku którego głównym elementem jest sierpowaty staw - prawdopodobnie dawne starorzecze Warty. Na skraju parku stoi maleńki kościółek służący miejscowej społeczności. W osadzie jest ok. 10 zagród.

Jeszcze tylko rzut oka na kolejny cmentarz przy drodze do Międzychodu. Kiedyś widziałem na nim kilka nagrobków z bardzo konkretnym pożegnaniem i powrót do Skwierzyny. Do Świniar 4 km bruku. Trzeba robić jazdę w terenie korzystając z poboczy

   Przed Świniarami zachowało się w bruku gniazdo do wstawiania zapór drogowych (relikt z okresu granicy wersalskiej) i ślady po co najmniej sześciu kolejnych gniazdach. Ostatecznie do granicy było jakieś 10 km.

   Przed ruinami skwierzyńskiej cegielni zjechałem na starą drogę do Świniar i brzegiem Warty wróciłem do miasta

Rower: Dane wycieczki: 30.00 km (10.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)