Dziś tylko skromniutka wycieczka do sąsiedniej gminy, ale za to na jej całkowicie przeciwległy skraj. W powietrzu wisiał deszcz i dalsze wyjazdy byłyby mocno ryzykowne. Pomimo całej ostrożności nie uniknąłem zmoczenia, szczęściem byłem kilkaset metrów od wiaduktu na S3 i najbardziej rzęsiste opady przeczekałem pod mostem.
     Gmina Deszczno, bo o niej mowa, dzisiaj rozpoczynała obchody kolejnej edycji swojego Święta Pieczonego Kurczaka. Impreza połączona z gminnymi dożynkami ściąga tłumy mieszkańców gminy, sąsiadów i licznych gorzowian. Kiedy przejeżdżałem obok Placu Kurczakowego w Maszewie trwały ostatnie przygotowania do przyjęcia gości.
      Do Łagodzina przejeżdżam przez tereny i drogi które znam z wcześniejszych wyjazdów, dopiero po przekroczeniu DK 22 wjeżdżam w zakątek do którego jeszcze nigdy nie miałem okazji zajechać.
      Były tam zatem w kolejności: Ulim, Niwica, Koszęcin, Dzierżów, Prądocin, Krasowiec, Płonica i Bolemin gdzie ponownie przekroczyłem DK 22 wracając do domu. Poza Ulimiem który ma jeszcze średniowieczny rodowód pozostałe wioski powstały w XVIII wieku w ramach kolonizacji i osuszania bagien nadwarciańskich. Dominują widoki płaskich łąk i pól poprzecinanych rowami melioracyjnymi z stojącą w nich lub płynącą wodą. Zabudowania i podwórka podzieliłbym na trzy kategorie; są nowoczesne i wiekowe ale zadbane, są stare i zaniedbane z błotnistymi podwórkami, ale nierzadkie są również widoki walących się ruder z sterczącymi żebrami krokwi. Drogi w większości asfaltowe i o dziwo gładkie.


      Na dłużej zatrzymałem się przed kościołem w Boleminie, a może to jeszcze była Płonica. Kościół nie jest jakąś perełką architektoniczną, ale związana jest z nim pewna ciekawostka. Bolemin powstał w 1754 roku, w tym samym roku kilka rodzin kolonistów osiedliło się na terenie dzisiejszej Płonicy chociaż formalnie była to część Bolemina. Kilka lat później w 1757 r kiedy wzrosła tam liczba osadników nastąpił podział wsi na Płonicę i Bolemin. W latach dziewięćdziesiątych XVIII wieku zbudowano wspólny dla obydwu wsi kościół, Podobno mieszkańcy obydwu wsi pozostawali z sobą w jakimś dziś już nieznanym konflikcie dlatego kościół posiadał dwa wejścia i dwie kruchty - osobna dla mieszkańców Bolemina i osobna dla mieszkańców Płonicy. Kościół w takiej formie przetrwał do stosunkowo nieodległych czasów. W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku gruntownie go przebudowano likwidując stare kruchty. Nowe wejście zbudowano od strony Płonicy dobudowując nową kruchtę. W wyniku przebudowy świątynia całkowicie zatraciła większość swoich pierwotnych cech.

      Dalsza droga z Bolemina prowadziła do Orzelca i leśną drogą pożarową 12 i 13 do DK 24.


      Spenetrowana okolica, stosunkowo nieodległa, nadaje się znakomicie na krótkie 3-4 godzinne wypady.


Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 68.97 km (12.00 km teren), czas: 03:31 h, avg:19.61 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Od ubiegłej niedzieli nigdzie nie wyjeżdżałem. Przez cały tydzień przewalały się nad okolicą ciemne chmury, było zimno i mokro. A dziś w piątek same sprzyjające okoliczności: krócej pracuję, słoneczne popołudnie, żona po powrocie do domu proponuje "może pójdziesz na rower", więc czemu nie skorzystać. Potem się zastanowię skąd ten przypływ dobroci a na razie myślę gdzie by tu się wybrać. Rzut monetą – wypadło na Glinik z dojazdem leśnymi drogami pożarowymi 13 i 12 od strony drogi krajowej nr 22. Ostatecznie Glinik ominąłem a odwiedziłem Orzelec. 
    Orzelec - wioska pomiędzy Boleminem a Glinikiem, założona w 1770 r. przez magistrat Gorzowa (Landsberga). Wśród pierwszych 25 rodzin które się tu osiedliły większość pochodziła z ówczesnej Polski. Natomiast jej niemiecka nazwa Kattenhorst pochodzi od nazwiska Karla Emila von Kate,  dowódcy landsberskiego pułku dragonów który kilkanaście lat wcześniej podczas wojny siedmioletniej wyróżnił się w bitwie pod Pragą. Szosa jedynie zahacza o zachodni skraj wioski, reszta ciągnie się wzdłuż leśnej drogi aż do drogi pożarowej nr 12. Obecnie we wsi znajduje się kilka dużych ferm drobiu. A na stronie gminy Deszczno wypatrzyłem informację o miejscowym hobbyście badaczu zachowań pająków Janie Łobowskim.
    Obok wioski natknąłem się na stary śródleśny cmentarz dawnych niemieckich mieszkańców Kattenhorst, na kilku nagrobkach jeszcze zachowały się czytelne inskrypcje. Zawsze na takich cmentarzach nasuwa mi się refleksja o ulotności życia i pamięci o tych którzy odeszli. Przeszły mi na myśl pierwsze wersy pieśni Horacego "Exegi monumentum". Tu niemal wszystko stanowi ich zaprzeczenie, nikt z nich nie zbudował monumentów trwalszych od spiżu, wszystko powalił bieg czasu i lat przemijanie. Nawet nie potrzeba na to stuleci, wystarczy całkowita wymiana ludności.  


   Dalsza droga to boczne szlaki prowadzące z Glinika do Karnina. Pomiędzy Deszcznem a Trzebiszewem sprawdziłem jeszcze kilka bocznych leśnych traktów i przez Rakowo wróciłem do Skwierzyny.

Pokaż trasę GPS
Rower: Dane wycieczki: 54.07 km (26.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

    Pierwsza poświąteczna wycieczka, z której część odbyłem z cyklistami SSC. Leciutka trasa do Bledzewa z powrotem do Starego Dworku przez las. Pożegnałem się z nimi na parkingu pod Lisią Górą i ruszyłem indywidualnie nad Jezioro Glinik.
  Jezioro objechałem od zachodu czerwonym szlakiem rowerowym. Zajrzałem na obydwa półwyspy. Przy plaży spora liczba samochodów, a wokół jeziora tłumy spacerowiczów. Na zbliżeniu śladu GPS wygląda jakbym jezioro przekroczył po wodzie. Nie ma w tym żadnego cudu, po prostu w tym miejscu jest grobla oddzielająca jezioro od leżącego obok stawu. Staw pewnie kiedyś zanim usypano groblę był płytką zatoką jeziora. 

Pokaż trasę GPS Rower: Dane wycieczki: 56.41 km (34.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Wycieczka przebiegła trasą prowadzącą przez Rakowo, wałami nad Wartą i drogami wśród pól do Borka. Potem znów jakimiś bezdrożami do Osiedla Poznańskiego, a stamtąd już wyłącznie szosami do Ciecierzyc, ponownie do Borka i przez Brzozowiec oraz Trzebiszewo do Skwierzyny. Trasa zrodziła się spontanicznie, jeszcze w Rakowie nie przewidywałem że znajdę się w Borku, a tym bardziej w Ciecierzycach.
  Pod Trzebiszewem tuż przy drodze straszy kilka kolonii "zemsty Stalina" - Barszczu Sosnowskiego. W przeszłości miałem wątpliwą przyjemność dotknąć się tego świństwa przedramieniem, oparzenia goiły się potem przez kilka tygodni.

Rower: Dane wycieczki: 51.58 km (21.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Na dzisiejszy wyjazd dołączył do mnie kolega z pracy. Od dawna miałem zamiar przejechać wzdłuż istniejącej w latach 1912-1949 linii kolejowej  414a Rudnica – Kniazin(nieistniejący rozjazd gdzieś w okolicy Żubrowa). Dzień wydawał się dobry aby spróbować jazdy na odcinku od Rudnicy do Lubniewic, resztę zostawiając sobie na inną okazję. Jak się później okazało nie był na tyle dobry aby nawet dotrzeć do samej Rudnicy.
   Kilka tygodni temu Robak zaintrygował mnie wspominając o "Małym Półwyspie" nad jeziorem Glinik. Chciałem zatem połączyć ten wyjazd z dokładniejszym spenetrowaniem brzegów Glinika. Do jeziora dotarliśmy od szosy kostrzyńskiej. Wschodni trudno dostępny brzeg jest mi znany z wcześniejszych wyjazdów, niemal na całej długości wysokie skarpy stromo opadające do wody. Wybieramy zatem brzeg zachodni jadąc czerwonym szlakiem rowerowym. Poniżej południowego cypla jeziora znajduje zabagniona się kotlinka z odpływem do jeziora. Kotlinka jest użytkiem ekologicznym "Nad Glinikiem". Kolejne urozmaicenie linii brzegowej stanowi spory półwysep wyniesiony na kilka metrów nad poziom wody, brzegi łagodne, łatwo dostępne. Półwysep połączony z lądem wąskim przesmykiem, w kilku miejscach trzeba przeskakiwać nad rozlewiskiem. Z półwyspu widoczna w oddali plaża i Mały Półwysep.

Własnie tu po opuszczeniu półwyspu nastąpiła radykalna, wymuszona sytuacją zmiana planów. Tylna opona kolegi dostała przepukliny. Robimy doraźny remont metodami Adama Słodowego (starsi pamiętają jego program "Zrób to sam"). Za pomocą sznurka i taśmy izolacyjnej wepchnęliśmy jajo z powrotem, ale dalsza jazdy wydawała się trochę ryzykowna. Przerwę urządziliśmy sobie przy plaży. Właśnie kilka rodzin z dziećmi przymierzało się do spławienia Marzanny. Naprzeciwko plaży półwysep który mnie tutaj sprowadził.

Groblą pomiędzy jeziorem a stawami przedostajemy się na drugi brzeg. Tam widzę że na ten półwysep już kiedyś próbowałem wejść, wtedy nie dało się dotrzeć suchą stopą i odpuściłem. Z półwyspu widzimy chyba żeremie bobrowe, bo czym w takim razie byłaby ta sterta gałęzi na wodzie. Na cypelku ławki, stolik i maszt. No i "nasi tu byli", pozostawili tylko butelki.


   Za stawami przejeżdżamy na druga stronę strumyka do ścieżki przyrodniczej i wracamy przez Brzozowiec do Skwierzyny.

    Pomimo całego mojego sceptycyzmu, dotyczącego zastosowanych metod usuwania awarii, eksperyment powiódł się znakomicie. Udało się dotrzeć do domu. Może niepotrzebnie przerywaliśmy zaplanowaną wycieczkę? :) 
     Natomiast kilkanaście z dzisiejszych kilometrów nie ma nic wspólnego z Glinikiem, tuż przed zmrokiem jeździłem jeszcze do Zemska.


Rower: Dane wycieczki: 68.00 km (15.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)