Wyjazd z różnych powodów był zbyt późny żeby pozwolić sobie na dalszy wypad, nawet Kęszyca jak się później okazało była już na skraju możliwości czasowych. Pomimo tego że w drodze do Kęszycy zatrzymałem się tylko przy zwodzonym fortecznym moście rolkowym w Bledzewie i jechałem najkrótszą drogą jaką znam to na miejscu należałoby właściwie już zawrócić żeby zdążyć do domu przed zmrokiem. Właściwie dziś skupiłem się niemal wyłącznie na obiektach pomilitarnych.
   Pierwsza pauza - most rolkowy z Bledzewa zbudowany na kanale którym uchodzi do Obry rzeczka Ponikwa (lub jak kto woli Jordanka) powstał w ramach budowy MRU. Razem z oddalonym o kilkanaście metrów zasadniczym mostem nad Obrą jeszcze do niedawna leżał w ciągu drogi powiatowej do Skwierzyny. Obecnie powstała nowa przeprawa i stary most pozostał jako zabytek. Ostatni raz jego mechanizm był użyty chyba w styczniu 1945 r. Gdzieś kiedyś czytałem że kiedy zwiadowcy armii radzieckiej dotarli na przedpola Bledzewa most nie był broniony ale był schowany i trzeba go było wyciągać. Od tego czasu służył tylko i wyłącznie jako most.
    Następną przerwę w podróży zrobiłem dopiero nad jeziorem Krzewie. Od tego miejsca trasa wycieczki pokrywa się prawie dokładnie z trasą wycieczki sprzed dwóch lat zatem dla zainteresowanych ograniczę się tylko do wskazanego linku.



Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 71.19 km (24.00 km teren), czas: 05:02 h, avg:14.14 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

    Poza służbowym przejazdem przez Zemsko i Stary Dworek dokończyłem wczorajsze poszukiwania Pz.W.876 i 877. Tak jak przypuszczałem leżały bardziej na północ od miejsc które sprawdzałem wczoraj.
  Krótkie jesienne dni z niepewną pogodą spowodowały u mnie nawrót zainteresowań dla resztek fortyfikacji leżących w najbliższej okolicy, czyli północnego odcinka MRU. Północny odcinek czyli wszystko co zbudowano na północ od Kurska składa się z grup warownych: GW Moltke i GW Roon strzegących przejść między ciągiem jezior: Chycińskiego, Czystego i Lipawki, dwóch zwodzonych mostów; rolkowego w Bledzewie i obrotowego w Starym Dworku oraz GW Ludendorf z zespołem pojedynczych schronów. Wszystkie obiekty poza mostami zostały wysadzone przez saperów już po wojnie i trzeba przyznać że na tym odcinku znali się na swoim fachu oraz nie żałowali materiałów wybuchowych ponieważ nie ocalało literalnie nic.


   Obrę przekroczyłem po moście stałym w Starym Dworku. Piszę stałym ponieważ kilkaset metrów dalej nad sztucznym kanałem leży forteczny most obrotowy. Zakole Obry i wspomniany kanał odcinają kawałek terenu tworząc wyspę z pagórkiem. Na pagórku oprócz kilku domostw obok drogi sterczy jedna ściana dwukondygnacyjnego schronu MG.u.Pak.845 osłaniającego swoim ogniem most na Obrze. Schron ten uległ całkowitemu zniszczeniu, a dolna kondygnacja zasypaniu. Obecny most zbudowano kilka lat temu obok prowizorycznej przeprawy która zdaje się zastępowała pierwotny most. Na jego istnienie wskazywałyby dziwne zboczenie z osi starej drogi i widoczne w jej osi przyczółki na brzegu rzeki.


  O moście nad kanałem fortecznym wspominałem wielokrotnie, dlatego dziś ten temat pominę. Dziś interesują mnie tylko schrony.
   Na drugim brzegu Obry istniało kilka odosobnionych schronów współdziałających z GW Ludendorff. W lecie rzadko się tam zapuszczam z względu na ciężki przejazd po piaszczystych drogach. Dziś zatrzymałem się przy Pz.W.850. Położony na szczycie małego pagórka, uzbrojony w dwa karabiny maszynowe strzegł podejść na zaplecze mostu obrotowego i GW Ludendorf. Uległ całkowitemu zniszczeniu, a ściany i strop stanowią przemieszaną kupę gruzu. Pancerze podobnie jak na pozostałych obiektach już dawno trafiły do hut.
   Pod Ludendorffa nie podjeżdżałem, przy Pz.W875 zatrzymałem się tylko aby sfotografować elementy zapór drogowych wydobyte podczas przebudowy skrzyżowania i drogi na przedpolu bunkra.





    Pozostały dwa ostatnie schrony, czyli Pz.W876 i 877 zbudowane w schyłkowym okresie budowy MRU kiedy zaczynała się już zmieniać się doktryna wojenna Niemiec, zatem lżejszego typu. Schrony znajdowały się na szczytach podłużnego pasma pagórków ciągnących się na północ, wzdłuż drogi do Trzebiszewa. Bloki wejściowe schronów znajdowały się od strony drogi, natomiast na przedpolach od strony Skwierzyny zasłonięte są jeszcze dwoma pasami podobnych wzgórz. Ukształtowanie terenu nie pozwalało na użycie sprzętu pancernego a atakujący żołnierze przeciwnika musieliby pod ogniem obrońców zejść po odsłoniętym przeciwstoku i pokonać dolinkę pomiędzy wzgórzami. Dodatkowo Pz.W.877 leżący dziś nad drogą S3 miał jak sądzę wgląd w dolinę Warty, dziś zasłonięty przez rosnący tam las. Oba schrony uzbrojone były w po dwa karabiny maszynowe w kopułach. Ogólnie słabością MRU było słabe uzbrojenie w broń ppanc. Załogi schronów liczyły po ok. 20 ludzi, z czego jedną połowę stanowiła obsługa uzbrojenia bunkra, a druga drużynę wypadową obsadzającą pobliskie okopy. Oba schrony zostały wysadzone, wybuchy odrzuciły stropy natomiast skruszone ściany uległy odchyleniu na zewnątrz. Podejść do schronów dodatkowo broniły tzw. Tobruki (Ringstand RS58c). Jeden z nich należący do systemu Pz.W.877 znajdował się w osi budowanej kilka lat temu drogi S3. Zawalidroga ostatecznie został przewieziony do muzeum MRU w Pniewie koło Kaławy.

  Oba te schrony wymagały dziś ode mnie sporego wysiłku, pieszego przedzierania się przez krzaki, okopy i strome stoki wzgórz. Tamtejsze drogi znam z wcześniejszych grzybobrań ale nigdy nie chciało mi się wdrapywać na szczyty pagórków dlatego nigdy nie natknąłem się na te gruzowiska. Na tym skończyłem dzisiejszą wycieczkę, zresztą zaczęło siąpić co skutecznie zdopingowało mnie do powrotu.


Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 27.65 km (13.00 km teren), czas: 02:31 h, avg:10.99 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Przelotne deszcze uniemożliwiły dziś jakąś dłuższą wycieczkę, jedynie późnym popołudniem udało się wykorzystać okienko pogodowe. Szkoda tylko że było to dopiero tuż przed zmrokiem i nie udało się osiągnąć zamierzonego celu.
  Plan maximum, przy względnej pogodzie, przewidywał wycieczkę pod bunkry i główny wjazd do podziemi MRU w okolicy Kęszycy z wykorzystaniem trasy po specjalnej linii kolejowej z Kurska do Staropola. Nazwałem ją specjalną ponieważ powstała w związku z budową centralnego odcinka MRU oraz kompleksu koszarowego w Kęszycy Leśnej i wydaje się że na odcinku od Kurska do Kęszycy była po wojnie wykorzystywana jako bocznica przez stacjonujące w Kęszycy oddziały sowieckie. Nie byłem tam już od co najmniej dwóch lat, a jazda po nasypie poprowadzonym miejscami na wysokości czubków drzew (przez dolinę Strugi Jeziornej) dostarczała ciekawych wrażeń widokowych. Bezcennych odczuć dostarczała również jazda po wystających z podłoża grzbietach podkładów kolejowych, podkłady były akurat w miejscu najciekawszym widokowo. Dodatkowo w Kęszycy otwarto również jakąś ścieżkę nad strumykiem. Zdjęcia zamieszczone na Facebooku wyglądały zachęcająco. To wszystko musiałem przełożyć na inny termin.
  A dziś pozostał tylko plan minimum, przejazd przez Zemsko w rejon GW Ludendorff, ponadto zamierzałem zajrzeć do wnętrza schronu Pz.W.875 i poszukać w terenie schronów Pz.W.876 i Pz.W.877.
   Dwukondygnacyjny schron Pz.W.875 broniący skrzyżowania (dziś jest tam rondo) Skwierzyna, Kostrzyn, Gorzów jest jednym z ciekawszych obiektów MRU z garażem dla działka p.panc w dolnej kondygnacji i blokiem wejściowym w górnej. Schron jest zniszczony w stopniu pozwalającym na wejście do wnętrza. Był to ostatni z najważniejszych obiektów północnego odcinka MRU. Powyżej w kierunku północnym zbudowano jeszcze tylko dwa lekkie schrony z 6 strzelnicowymi kopułami i 6 stanowisk dla ckm-ów ukrytych w wałach przeciwpowodziowych Warty. Znane mi stanowiska ckm-ów w warciańskich wałach na wysokości Rakowa i Trzebiszewa przedstawiają sobą kupki gruzu przykryte odwróconymi stropami, natomiast schrony Pz.W.876 i Pz.W.877 leżą w takiej części lasu którą dotychczas omijałem
  Dziś odpuściłem sobie wchodzenie do schronu Pz.W.875, bardziej zależało mi na tym aby przed zmrokiem odnaleźć wspomniane wyżej schrony 876 i 877. Niestety brakło czasu na dłuższą penetrację grzbietu wzgórza na którym mają się znajdować. Przed zmrokiem sprawdziłem tylko część ciągnącą się w kierunku Skwierzyny. Oprócz sieci okopów nie natrafiłem na żadne ślady budowli. Geoportal dostarczył mi jednak podejrzeń że ledwo widoczne na mapie w tym rejonie prostokąty są poszukiwanymi działkami fortecznymi. Leżą one nieco wyżej na północ niż szukałem, a jedna wisi wręcz nad drogą S3, jakieś 2,5 km od północnego węzła obwodnicy Skwierzyny. Sprawdzę te miejsca przy pierwszej nadarzającej się okazji.

Pokaż trasę GPS  

Rower:Kross Dane wycieczki: 27.84 km (5.00 km teren), czas: 02:17 h, avg:12.19 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Podczas ostatniego wyjazdu zatrzymałem się przed schronem Pz.W.859. Zaintrygował mnie wymieniany w źródłach, a leżący gdzieś w pobliżu Pz.W.861. Brakowało współrzędnych, ale na podstawie opisu wytypowałem miejsce. Dziś sprawdziłem swoje przypuszczenia i w zasadzie niewiele się pomyliłem. 
  Panzerwerk 861 wybudowany w 1937 r, był jednokondygnacyjnym schronem typu Regelbau B1 wyposażonym w kopułę 6-sztrzlnicową. Standardowy projekt ułatwiał planowanie potrzeb materiałowych i wznoszenie kolejnych schronów. Zbudowany na szczycie wzniesienia dawał z jednej strony wgląd  na przeciwległy brzeg Obry, a z drugiej pozwalał zaryglować ogniem drogę na zapleczu GW Ludendorff. Sam schron jest mocno zniszczony, zachowała się jedynie część wejściowa. Ponieważ wybuch zerwał i zniszczył strop to z poziomu otoczenia widać dosyć czytelnie rozplanowanie wnętrza.  Poza samym schronem  zbudowano tam w 1944r  co najmniej dwa (mowa jest jeszcze o trzecim, ale nie odnalazłem) schrony Ringstand RS58c. Schrony tego typu tzw. tobruki są kalką włoskich schronów wykorzystywanych w walkach w Afryce,  Jeden z nich jest zachowany w doskonałym stanie wraz z wewnętrznymi półkami i metalowym pierścieniem stanowiącym podstawę dla karabinu MG34. Osuwający się piasek zasypał w nim wejście pozostawiając tylko niską szczelinę, wnętrze można zobaczyć przez otwór w stropie. Teren jest w tym miejscu mocno urozmaicony, wokół rozciągają się wysokie wzgórza ze stromymi zboczami, wokół dzika przyroda. Wszystko to sprawia że jest to uroczy zakątek warty odwiedzenia.
   Pozostała część wycieczki to wypełniacz, przecież nie wypada wracać do domu po 10 km :),

Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 48.67 km (16.00 km teren), czas: 02:57 h, avg:16.50 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

    Po pracy wybrałem się na wycieczkę w lasy za Obrą na wysokości Starego Dworku. Trasa którą wielokrotnie przemierzałem dlatego nawet nie zwracam uwagi na zauważane kątem oka kupki gruzu albo sterczące fragmenty schronów. Ciekawostkę stanowiły dla mnie wtedy kiedy widziałem je po raz pierwszy. Dziś zatrzymałem się przed schronem zbudowanym na wzniesieniu przy skrzyżowaniu leśnych dróg nad brzegiem Obry. Załoga mogła z niego bronić drogi prowadzącej od strony GW Ludendorff w kierunku zachodnim i kontrolować obydwa brzegi Obry. Schron poważnie zniszczony, najlepiej zachowała się ściana wejściowa. Nie mam pewności ale prawdopodobnie jest to schron oznaczany jako Pz.W.859. W pobliżu powinien być bliźniaczy Pz.W.861 z towarzyszącymi mu  małymi schronami  Ringstand RS58c. Podejrzewam że wiem gdzie szukać ale nigdy się na niego nie natknąłem stąd moje wątpliwości dotyczące numeracji. 
   Pozostało mi trochę czasu więc ruszyłem w kierunku Bledzewa. Piaszczyste drogi po kilku dniach pogody zamieniły się w plaże, przejechałem po nich z najwyższym trudem. Przejeżdżając przez Bledzew zajrzałem na wzgórze cmentarne. Z drogi widać nagrobek Leo Hertela. Pochodzący z Bledzewa Leo Hertel był profesorem w poznańskim gimnazjum i badaczem dziejów bledzewskiego klasztoru cystersów.
   Do domu wracam okrężną drogą przez lasy nad jeziorem Czystym, okrążając Zalew Bledzewski. Obrę przekraczam po Moście Bieruta (przepuście rurowym pomysłu jakiegoś fiuta) i w rejonie jez. Głębokiego wracam na szosę. Zbliżający się zmrok przesądził o zakończeniu wycieczki.


Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 40.83 km (23.00 km teren), czas: 02:49 h, avg:14.50 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Piękny poranek z słońcem i szadzią na drzewach skusił mnie na króciutki wypad za Obrę. Z racji że przeprawiałem się za rzekę w Starym Dworku chciałem zamieścić kilka zdjęć dla ewentualnych miłośników miejscowych obiektów fortyfikacyjnych.

Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 24.64 km (9.00 km teren), czas: 01:32 h, avg:16.07 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

    Nie mogłem dziś pozwolić sobie na wycieczkę zajmującą więcej niż 2-3 godziny. Dlatego korzystając z sprzyjających warunków ruszyłem w niedzielne przedpołudnie na moją starą weekendówkę. Trasa sama w sobie w większości prowadzi przez lasy więc trudno o ciekawostki.
    W jednej z wersji tego szlaku przejeżdżam przez most na Obrze u podnóża Lisiej Góry. Pagórek położony w zakolu na północnym brzegu rzeki został ufortyfikowany na przełomie lat 1935/36 w ramach rozbudowy linii Niesłysz-Obra. Umocnienia tej linii wznoszono od lat dwudziestych XX wieku. Ponieważ przedwojenna polsko-niemiecka granica państwowa na tym odcinku przebiegała w odległości niespełna 200 km od Berlina, miały one zaryglować tzw. Bramę Lubuską i były wstępem do budowy potężnych umocnień MRU.
    Fortyfikacje na Lisiej Górze wraz z towarzyszącymi schronami nosiły nazwę Grupy Warownej Ludendorff. Składały się z potężnego bloku wejściowego i kilku schronów połączonych podziemnymi poternami i klatkami schodowymi. Głównym uzbrojeniem były karabiny maszynowe, moździerz automatyczny i miotacz ognia. Podziemia kryły również magazyny i koszary dla załogi. Od samego początku grupa była traktowana eksperymentalnie, był to jedyny obiekt na MRU wyposażony w kazamatę dla armaty przeciwpancernej. Grupa została zdobyta 30 stycznia 1945. Po wojnie wszystkie jej obiekty zostały wysadzone i obecnie są zniszczone w stopniu uniemożliwiającym ich eksplorację. Duże niebezpieczeństwo dla nieostrożnych zwiedzających stanowią ruiny schronów, a zwłaszcza otwarte szyby klatek schodowych prowadzących do zasypanych podziemi. Dziś nie miałem ochoty na wchodzenie na teren obiektu dalej niż do zniszczonej wybuchem kopuły obserwacyjnej schronu Pz.W.867.
   Pewne wyobrażenie jak wyglądały podziemia Ludendorffa można sobie wyrobić zwiedzając podziemia znacznie mniejszej GW Schill, umiejscowionej nad linią kolejową w okolicy mostu obrotowego na Strudze Jeziornej w Kursku. Tam zniszczeniu uległa jedynie część nadziemna, a zachowały się łatwo dostępne klatki schodowe, ok 170 m potern i podziemne koszary.
    Poniżej zamieszczam kilka zdjęć z przedpola GW.
    Obiekt opuściłem kierując się na dalszą część szlaku. Dziś miałem zamiar nieco go zmodyfikować i dociągnąć do jeziora Glinik. Na wykonanie tego zamiaru zabrakło jednak czasu, jakieś trzy kilometry od jeziora zboczyłem w kierunku domu. Na łono rodziny zdążyłem powrócić w ostatniej chwili, tuż przed zapowiedzianymi gośćmi.

Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 30.23 km (25.00 km teren), czas: 02:01 h, avg:14.99 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

    Cel wyjazdu uległ zmianie na kilkanaście kilometrów przed jego osiągnięciem. Przyjęty kierunek to Łagów ale w Wielowsi oszacowałem że nie zmieszczę się z zaplanowaną trasą powrotną w założonych ramach czasowych. Zawróciłem do Żarzyna i przez Boryszyn leśnymi drogami przełamałem MRU.
   Nie nastawiałem się na zwiedzanie podziemi z kilku powodów; jest już grubo ponad miesiąc po sezonie, a po drugie byłem tam już kilkakrotnie. Chociaż podobno po uprzedniej rezerwacji można je zwiedzać również rowerem a tego jeszcze nie przerabiałem. Zwiedzanie Pętli Boryszyńskiej jest możliwe tylko z przewodnikiem, a sezon trwa do 15 października, potem kasy i przewodnicy się zwijają.
     W lasku za bunkrami baterii pancernej, obok komina wentylacyjnego w głąb lasu prowadzi dobrze ujeżdżona droga. Kiedyś się już w nią zapuszczałem ale zawsze zawracałem, dziś postanowiłem sprawdzić do końca. Liczyłem że wyprowadzi mnie gdzieś w okolice Nowego Dworku lub Jordanowa. Trochę się przeliczyłem. Zazwyczaj po drugiej stronie lasu natrafia się na drogę gruntową prowadzącą do najbliższej miejscowości. Dziś droga skończyła się na granicy lasu, dalej było pole obsiane rzepakiem a na zamglonym horyzoncie majaczyły zabudowania Kaławy i Pniewa. Pozostało zrobić jazdę przełajową po śladach opryskiwacza. Po kilometrze znalazła się droga gruntowa która wyprowadziła mnie na szosę. Błoto przyklejone do roweru waży co najmniej 2 kg.
   Jazda bezpośrednio do domu byłaby zbyt prosta, przedłużyłem ją niemal dwukrotnie skręcając w Kaławie w kierunku Szumiącej. Trasa poprowadziła przez Szumiącą, Stary Dwór, Bukowiec, Skoki do Międzyrzecza. Z Międzyrzecza standard przez Głębokie i Popowo.


Pokaż trasę GPS
Rower:Kross Dane wycieczki: 89.13 km (11.00 km teren), czas: 05:34 h, avg:16.01 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Ostatnio wojewoda lubuski przypomniał władzom samorządowym Międzyrzecza o istnieniu ustawy z dnia 1 kwietnia 2016 r. o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy jednostek organizacyjnych, jednostek pomocniczych gminy, budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz pomniki i nakazał zlikwidowanie trzech pomników.
   Samorząd z swojej strony złożył oświadczenie, w którym sprzeciwia się klasyfikowaniu tych trzech pomników jako obiektów propagujących idee komunistyczne lub jakiekolwiek inne totalitarne. Czyli takie, które podlegają pod ustawę i postanowił te stanowisko przesłać wojewodzie.
  Jakkolwiek się ta sprawa zakończy dziś zrobiłem wycieczkę aby je zobaczyć być może (oby nie) ostatni raz.
   Pierwszy z zagrożonych "pomników" znajduje się obok muzeum MRU w Pniewie koło Kaławy. Na kilku bryłach betonu pochodzących z wysadzonego bunkra wyryto napis informujący że w tym miejscu oddział radzieckich czołgów przełamał obronę MRU. "Przełamanie" było trochę przypadkowe, akurat w tym momencie przez krótki okres czasu zapora ustawiona na drodze nie była strzeżona, a załoga bunkra była przekonana że nadjeżdżająca kolumna czołgów to swoi, ale to już całkowicie inna historia. W gruncie rzeczy gdyby nie wzmianka że został wzniesiony w 30-tą rocznicę wyzwolenia ziemi międzyrzeckiej to pomnik jest tablicą informacyjną.



   Kolejny kłopotliwy pomnik, to głaz z skrzyżowania w centrum Wysokiej. Do niedawna była na nim przyśrubowana tablica że w tym miejscu zginął radziecki major Karabanow, dowódca batalionu czołgów który kilka kilometrów wcześniej przemknął przez nieuważnie pilnowaną zaporę w Pniewie. Było to wspomniane wcześniej "przełamanie". Major zginął od ostrzału podobno przez swoją ulubioną metodę dowodzenia z otwartego luku w wieżyczce czołgu. Jak widać tablicy już nie ma, a sam kamień podobno wcześniej upamiętniał mieszkańców Wysokiej poległych na frontach I wojny światowej. 


   I ostatni z pomników to łącznościowiec z Kęszycy Leśnej. Do połowy lat dziewięćdziesiątych w Kęszycy stacjonowała jednostka łączności Północnej Grupy Armii Radzieckiej. Po wyjeździe Rosjan zostały do zagospodarowania opuszczone koszary, a w koszarach betonowy postument przedstawiający czołgającego się łącznościowca. Obecni mieszkańcy Kęszycy zaakceptowali żołnierza i spolonizowali przez umieszczenie na prawym ramieniu naszych barw narodowych i orzełka na hełmie. Jest w pewnym sensie znakiem rozpoznawczym Kęszycy i atrakcją turystyczną, czego byłem dziś świadkiem. 


   W drodze do Kęszycy zajechałem pod jedyny wjazd do podziemi MRU. Jeszcze podczas ostatniego mojego pobytu, krata strzegąca wejścia była zamknięta na zwykły zamek, dziś jest już solidnie zaspawana. Ponieważ przez pewien czas podziemne korytarze i komory MRU były wykorzystywane jako podziemna fabryka zbrojeniowa obok wjazdu zbudowano halę której żelbetowy szkielet zachował się do dnia dzisiejszego.


   Kęszyca to ostatni punkt wycieczki, do domu wróciłem przez Bledzew. 

Pokaż trasę GPS

Rower:Kross Dane wycieczki: 81.24 km (8.00 km teren), czas: 04:35 h, avg:17.73 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

     Plany na sobotę były o wiele ambitniejsze. Rano przed wyjazdem w okolice Sierakowa powstrzymała mnie wątpliwa pogoda, nie chciałem ryzykować jazdy w deszczu. Kiedy około południa sytuacja wyjaśniła się na tyle że zdecydowałem się na wyjazd, Sieraków pozostawał już poza zasięgiem. Pomyślałem o Lubrzy, w sobotę miała tam się odbyć jakaś impreza cywilno-militarna przeprowadzona pod patronatem honorowym MON-u. Ostatecznie jazdę w kierunku Lubrzy przerwałem za Zarzyniem, na wysokości jeziora Paklicko Małe.
     Drogą gruntową przedostałem się w pobliże Wysokiej i zawróciłem czerwonym szlakiem w kierunku Kęszycy Leśnej. Po drodze natknąłem się na jeden z schronów strzegących głównego wjazdu do podziemi MRU, następnie natrafiłem na nasypy kulochwytów dawnej strzelnicy kęszyckiego garnizonu. Niebieskim szlakiem dotarłem nad jezioro Krzewie, szlak porzuciłem w pobliżu tylnej bramy dawnych koszar. Dalszą jazdę kontynuowałem brzegiem Jeziora Kęszyckiego żółtym szlakiem pieszym.
  Jezioro jest sztucznym zbiornikiem powstałym przez spiętrzenie wód Strugi Jeziornej, spiętrzona woda zalała dolinkę rzeczki i połączyła w jeden większy akwen dwa niewielkie, dotychczas oddzielne oczka. Tama została wzniesiona równolegle z budową koszar Regenwurmlager (Obóz Dżdżownic), obecna Kęszyca. Jezioro stało się ważnym elementem zapór hydrotechnicznych osłaniających bunkry MRU. W czasie drugiej wojny w koszarach stacjonowali Belgowie z Legionu Walońskiego walczącego z Rosjanami na froncie wschodnim i Hindusi walczący u boku Hitlera z Anglikami. Wśród miejscowych krążyły legendy o zatopionych w jeziorze pod koniec wojny skarbach. Zostały one ostatecznie rozwiane przez płetwonurków czyszczących dno zbiornika. Na dnie znaleźli jedynie kilka rowerów i parę aparatów służących do destylacji bimbru. Szlak żółty doprowadził mnie do szosy Międzyrzecz-Sulęcin.
   Pomimo znaków informujących o zamkniętej drodze ruszyłem do mostu obrotowego w Kursku Dąbiu. Dziury w moście wyjaśniły przyczynę zamknięcia drogi. Po drugiej stronie skusiła mnie gładka droga szutrowa pnąca się w górę zbocza doliny. Zupełnie przypadkowo natknąłem się na jeden z schronów Grupy Warownej Nethelbock. Schrony tej GW położone w trudno dostępnym terenie, w głębi lasu są jednymi z najbardziej tajemniczych i rzadko odwiedzanych obiektów MRU.
   Teraz pozostało jedynie wrócić do domu.


Pokaż trasę GPS Rower:Kross Dane wycieczki: 82.39 km (29.00 km teren), czas: 05:31 h, avg:14.93 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)