Dawno nie jechałem leśną drogą prowadzącą od szosy kostrzyńskiej w kierunku Pniewa i Osiecka. W ubiegłym roku była ona naprawiana poprzez wysypanie gruzu, a tym samym stała się nieprzejezdna dla rowerów. Chciałem sprawdzić jak to wygląda w tym roku. Przez ten czas pojazdy pracujące w lesie wgniotły gruz w grunt i jest całkiem znośnie. W las wjechałem na wysokości północnego węzła obwodnicy Skwierzyny.
Nie byłbym sobą jakbym się nie zatrzymał obok wysadzonych resztek jednokondygnacyjnego bunkra Pz.W.859.

   Po 10 km wyjechałem na dużą polanę z brukowaną drogą prowadzącą od lasu do wymarłej wsi – widma. Pniewo k/ Osiecka wioska której już nie ma, została tylko droga wybrukowana kocimi łbami, ruiny zagród, stary cmentarz i kupka gruzu w miejscu gdzie kiedyś stał kościół. Zamieszkały jest tylko jeden dom na końcu wsi w pobliżu dawnego folwarku. Pochodziłem wśród nagrobków cmentarza i resztek zagród (podobno w 1939 było ich 22) i ruszyłem do Osiecka.

   Chciałem dziś również sprawdzić możliwość dotarcia z Osiecka do Dębowca z wykorzystaniem skrótu na przełaj przez las. Okazało się że droga jest zupełnie niezła i po kilku kilometrach jazdy ukazuje się Dębowiec - osada popegeerowska oddalona o 4 km od Nowej Wsi. Mieszka tam tylko kilka rodzin. Z Osiecka można tam dotrzeć pokonaną przeze mnie leśną drogą gruntową, natomiast z Nowej Wsi i Glisna drogami brukowanymi kocimi łbami. Miałem w związku z tym kolejną porcję terenu jadąc jej poboczem do Nowej Wsi. 

   Na odcinku do Sokolej Dąbrowy skorzystałem z szosy asfaltowej. W Sokolej Dąbrowie pomyślałem jednak o możliwości dotarcia do Starego Dworku poprzez las obok osady Krzywokleszcz z ominięciem Bledzewa i Zemska. Zatem kolejne kilometry po drogach gruntowych.

Z Starego Dworku do Skwierzyny dojechałem już bez udziwnień i szukania nowych dróg. W sumie z dzisiejszych 51 km, 36 przejechałem po drogach gruntowych i kocich łbach, czyli de facto również gruntowych ponieważ jechać na nich dało się tylko poboczami.

Rower: Dane wycieczki: 51.00 km (36.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

  Nazbierało się w przeciągu tygodnia 51 km z jakichś wyjazdów po bułki itp. Nic więcej o nich się nie da powiedzieć, ująłem je w tym wpisie tylko dla statystyki.
Dziś po południu byłem wolny od wszelkich obowiązków o godzinę wcześniej niż zwykle. Spróbowałem ile można w tym czasie, o tej porze roku przejechać w warunkach przyzwoitej widoczności. Udało się zrobić 11 km w lesie i 4 km dojazdu do lasu. Powrót nastąpił już w zupełnej ciemności. Pierwsza i ostatnia przerwa miała miejsce na moście nad Obrą w okolicy GW Ludendorf.

Jakieś 200 m od tego miejsca w górę rzeki, 28 lutego 2015 odbędzie start XI Ogólnopolskiego Zimowego Spływu Obrą o tytuł "OBERSTRONGA", który organizuje  Nadobrzański Klub Płetwonurków "Obra" w Skwierzynie. Uczestnicy pokonają trasę do Skwierzyny w skafandrach do nurkowania typu "mokrego" brrrrr.....

Rower: Dane wycieczki: 77.00 km (11.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Aura jednak nie była zbyt łaskawa dla moich pomysłów na dzisiejszy dzień. Wprawdzie po południu przestało padać, a nawet przestało wiać, ale na szlakach terenowych pozostało sporo błota. Do Goruńska wyjechałem późnym popołudniem, o Chycinie przed zmrokiem nawet nie mogłem pomyśleć. Zatem do rzeczy, kilka informacji tytułem wprowadzenia w klimat.
Goruńsko i Chycina wioski o średniowiecznym rodowodzie będące własnością rycerską w odróżnieniu od sąsiednich cysterskich: Sokolej Dąbrowy,  Bledzewa oraz joannickiego Templewa. Do połowy XIX w. były własnością rodu Bukowieckich. Zdaje się że w kolekcji muzeum międzyrzeckiego znajdują się również portrety trumienne przedstawicieli tej rodziny. Pałac w Goruńsku zniszczony w 1945 r. przez żołnierzy radzieckich nie zachował się. Z założenia dworskiego do dziś przetrwała jedynie oficyna rządcy, nieczynna gorzelnia i resztki parku z jego ażurowym ogrodzeniem.

Mimo że w Goruńsku nie ma obecnie czynnego cmentarza jest za to kilka starszych obiektów cmentarnych. Pierwszy z nich to kępa drzew na wzgórku, rzucająca się w oczy zaraz po wyjeździe z lasu od strony Bledzewa. Mimo że jest oddalony od szosy o jakieś 50 m to nie ma do niego żadnej drogi, ani ścieżki. Aby do niego dotrzeć musiałem przedrzeć się przez pole uprawne, na szczęście nie było tej jesieni zaorane. Wewnątrz cmentarza czytelny układ alejek, kilkanaście zachowanych nagrobków z pierwszej połowy XX wieku. Z okresu powojennego jeden grób małżeństwa Thiele, ale tuż obok nagrobek z tym samym nazwiskiem z końca XIX w.

   W centrum wioski zachowała się XIX wieczna kaplica grobowa Bukowieckich. Pod koniec ubiegłego wieku dobudowano do niej nową część i zaadoptowano ją na kościół. Nad drzwiami starszej części zachowały się wykute w piaskowcu napisy „Grób familii Bukowieckich” i „Z woli Bogusława Bukowieckiego * d. 10 lutego 1757 + 24 lutego 1842 wystawił August Bukowiecki”.

    Budowniczy kaplicy August Samuel Bukowiecki to barwna postać, oficer pruski i armii Księstwa Warszawskiego, starosta wyrzyski. Kto ciekaw tej postaci zapraszam do poczytania opowieści o jego losach pod linkiem strony od 259 do 263. Prywatnie był teściem znanego poznańskiego dziennikarza z połowy XIX wieku Marcelego Motty, ojcem równie znanego dziennikarza poznańskiego Juliana Bukowieckiego i dziadkiem gen. Mieczysława Bukowieckiego 
 Po śmierci żony Augusta, w 1862 ,spadkobiercy Bukowieckich postanowili spieniężyć majątek. Goruńsko wraz z przyległościami sprzedano Gustawowi Hermannowi Büttnerowi z Berlina. Nowy właściciel zobowiązał się zachować znajdujący się na jego dobrach grobowiec poprzednich właścicieli w stanie nienaruszonym. W rękach Büttnerów Goruńsko pozostawało do r. 1945. Po Büttnerach zachował się na pobliskim wzgórzu monumentalny rodowy grobowiec.

   Od byłego pałacu prowadzi do niego kilkusetmetrowa aleja okazałych drzew. Alejka rozmiękła po dzisiejszych porannych opadach stała się ciężka do pokonania. Można się do niej przedostać od głównej drogi po schodach i ścieżką przez park. Dziś miałem pewne problemy z jej odszukaniem. Po kilku nieudanych podejściach natrafiłem w końcu na nią przedzierając się błotnistą drogą przez zaplecza jakichś gospodarstw. Okazało się że właściwa ścieżka do alejki cmentarnej początkowo biegnie wzdłuż drogi do Templewa, a dopiero później wzdłuż południowego ogrodzenia parku. Samo mauzoleum znajduje się na końcu alejki w kępie obrośniętych bluszczem drzew. Wewnątrz mauzoleum zieje dziura otwartej i pustej komory grobowej. Podobno gdzieś w pobliżu cmentarza rodowego istniał cmentarz żydowski, jednak bez bardziej szczegółowych danych nie znalazłem jego lokalizacji. Nie jest również zaznaczony na mapach z lat trzydziestych ubiegłego wieku. 
   Pozostał jeszcze jeden, najstarszy cmentarz poewangelicki, znajduje się on przy południowym stawie (od strony Templewa). Zapadał już zmrok dlatego nie zapuszczałem się w jego zarośla. Podobno nie ma na nim nagrobków, widoczne w terenie są tylko jego zarysy. Część dzisiejszych zdjęć nie nadawała sie do opublikowania dlatego skorzystałem z wcześniejszych. Przy najbliższej okazji postaram się je zaktualizować. Na Chycinę nie starczyło już czasu.
Rower: Dane wycieczki: 34.00 km (3.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Uczepiłem się Bledzewa jak pijany płotu, ale przy krótkich wyjazdach ten kierunek jest najciekawszy. Dziś chciałem zaglądnąć do GW Roon leżącej jakieś dwa km za Bledzewem w kierunku Goruńska. Obiekty MRU wznoszono etapami poczynając od 1934 r. Miały one w połączeniu z umocnieniami Wału Pomorskiego i Linią Odry zabezpieczyć wschodnią granicę Niemiec. Ciągnące się na dystansie 80 km fortyfikacje MRU dzielimy na trzy odcinki: północny, centralny i południowy. Każdy z nich pod względem charakterystyki jest inny. Obrona południowego miała opierać się na budowlach hydrotechnicznych pozwalających zalać znaczne powierzchnie dolin rzecznych, oraz żelbetowych schronach. Odcinek centralny najbardziej znany którego osią jest podziemna 10 km droga ruchu wraz z 20 km korytarzy prowadzących do poszczególnych grup warownych. Oraz północny którego obrona miała opierać się na wykorzystaniu istniejących rzek, wykopanych kanałów i jezior. Najważniejszymi elementami północnego odcinka są GW Ludendorf, most obrotowy w Starym Dworku, most rolkowy w Bledzewie oraz broniące przesmyków między jeziorami: GW Roon (pomiędzy Lipawkami i Czystm) GW Moltke (pomiędzy Czystym i Chycińskim). Po północnej stronie szosy Międzyrzecz-Sulęcin znajdują się jeszcze odosobnione lecz formalnie należące do odcinka centralnego GW Schill i Nettelbeck oraz drugi z mostów obrotowych w MRU.
    Jadąc z Bledzewa w kierunku Goruńska mijamy fermę trzody (sądząc po zapachu), w dole widać jezioro Lipawki. Do ruin GW skręcam po minięciu małego lasku znajdującego się tuż za fermą. Jest to ta sama leśna droga ppoż. która mieszkańcy Bledzewa docierają do kąpieliska na jez. Czystym. Właśnie świeżutko wybudowana, dziś miałem okazję zobaczyć ja po raz pierwszy.

   GW pierwotnie składała się z dwukondygnacyjnego schronu głównego i połączonych z nim krótkimi poternami dwóch trzykondygnacyjnych wież pancernych. Na uzbrojenie składało się kilka karabinów maszynowych i moździerz maszynowy. Wysadzony po wojnie, uległ całkowitemu zniszczeniu. Obecnie jest to gigantyczna dziura w ziemi, z resztkami ścian, kupkami gruzu betonowego, obok kilka odrzuconych wybuchem fragmentów stropu wielkości kabiny samochodu ciężarowego. Miejsce pomimo że leży kilkadziesiąt metrów od drogi jest rzadko odwiedzane, a latem wśród bujnej zieleni aż do chwili dotarcia na skraj gruzowiska niemal niewidoczne.

   Wracam do Bledzewa. Przejeżdżając obok cmentarza znów składam wizytę Hertlowi i poległemu podczas I wojny gefrajtrowi Alojzemu Schulz. Na nagrobku widoczna inskrypcja „Hier ruht in Gott unser lieber Sohn und Bruder Aloysius Schulz Gefreiter im.Res.Inf.Rgl.93; * 2.2.1897 + 7.5.1918 im Lazarett zu Stettin. Nach schwerem Kampf hat Gott entschieden!”.

   Spokoju zmarłych z kolumn cmentarnego ogrodzenia strzegą zadumane anioły.

   Z wzgórza cmentarnego rozciąga się widok na panoramę południowej części Bledzewa.
   Zagłębiłem się jeszcze w uliczki miasteczka. Wąskimi, wybrukowanymi kocimi łbami, zaułkami wydostałem się na rynek.

   I teraz została tylko jazda do Skwierzyny, wykonać to po co właściwie wyszedłem z domu. Nie jestem w tym miejscu oryginalny ale miałem wyskoczyć tylko po ziemniaki. Moje w tym szczęście że nie były potrzebne do niedzielnego obiadu. Jutro mam dzień wolny, więc może zaglądnę do Chyciny na gruzy GW Moltke, a przy okazji przejazdu przez Goruńsko do mauzoleum Bittnerów. Wszystko zależy od jutrzejszej aury.

Rower: Dane wycieczki: 34.00 km (4.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Cały dzień nadaremnie czekałem aż wiatr się trochę uspokoi. Na nic zdała się moja cierpliwość, dmuchało do samego wieczora. Późnym popołudniem skoczyłem na siodełko i pedałując pod wiatr ruszyłem jeszcze raz do Bledzewa. Chciałem zobaczyć to czego nie zdążyłem wczoraj. A zwłaszcza interesował mnie kwartał budynków w uliczce za południowo-zachodnim narożnikiem rynku. Okolice młyna obfitują w malownicze zaułki, niestety to chyba najbardziej slamsowata część miasteczka. Dużo opuszczonych i walących się ruder, których bryły zasadniczo odbiegają od tradycyjnych sześcianów z dwuspadowym dachem. Budowane były tak tak jak pozwalało miejsce i ukształtowanie terenu, dawało to ciekawe załamania brył budynków. Szkoda że to wszystko się sypie. Dziś nie robiłem zdjęć, było zbyt ciemno. Muszę wybrać się tam kiedyś z aparatem przy lepszym świetle. W tej okolicy ma początek ulica Wodna. Dziś była dla mnie o tyle istotna że jakieś 1,5 km od Bledzewa na jej przedłużeniu znajduje się maleńki cmentarzyk (ok 10 a.) naszych starszych braci w wierze, do którego chciałem dotrzeć. Do dnia dzisiejszego przetrwał w stanie mocno zdewastowanym, widoczne fundamenty muru cmentarnego, kilkanaście macew i dosyć czytelny układ grobów. Byłem tam jakieś pięć lat temu, odnoszę wrażenie się że ząb czasu znów coś tu nadgryzł od tamtej wizyty. Podobno pierwsze pochówki miały na nim miejsce w latach trzydziestych XIX w. , zaś ostatnie z wiadomych powodów mniej więcej sto lat później.

   Wracając zaglądnąłem do Hertla i wypatrzyłem ciekawy nagrobek zmarłego w szczecińskim lazarecie, a pochodzącego z Bledzewa żołnierza I wojny światowej.
Na rynku zauważyłem brak na cokole figury św. Jana Nepomucena. Okazało się że została zdemontowana do konserwacji i renowacji. Figura wróci na odnowiony cokół wiosną tego roku.

Rower: Dane wycieczki: 31.00 km (3.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Dziś aura nie sprzyjała wyjazdom. Po południu wydawało się że pogoda w końcu się wyklarowała. Miałem zamiar przedostać się przez mosty w Starym Dworku na drugą stronę Obry i obok Tymskiego Młyna dotrzeć lasem do Bledzewa, następnie pokręcić się trochę po miasteczku i wrócić do domu. Pogoda wytrzymała tylko do mostu zwodzonego w Starym Dworku, zaczęło padać akurat w chwili kiedy się na nim zatrzymałem. Skapitulowałem wobec kaprysu przyrody i wykonałem w tył zwrot. Za chwilę pogoda wykonała kolejną woltę, kiedy wydostałem się znad rzeki na główne skrzyżowanie wioski wypogodziło się. Obok zabudowań na skrzyżowaniu mieszkańcy ustawili szopkę i zaprzęg Mikołaja.

   Skoro przestało padać to Bledzew pozostał nadal aktualny, zmieniłem tylko trasę. Zdecydowałem się na jazdę szosą.  W Bledzewie po przekroczeniu Obry skręciłem na Plac Klasztorny. Właśnie w rejonie dzisiejszej ulicy Plac Klasztorny znajdowały się imponujące budynki klasztoru i kościoła klasztornego. Do dnia dzisiejszego oprócz nazwy ulicy i tablicy informacyjnej nie zachowały się po nim żadne ślady.
   Wspomniane budynki były budowane tuż przed rozbiorami. Po rozbiorach i sekularyzacji dóbr zakonnych zgromadzenie miało nawet pewne kłopoty z pozyskaniem środków na ukończenie budowy kościoła. Udało się to dopiero w 1802, wtedy podobno pomógł król pruski przeznaczając na ten cel niezbędną kwotę. Wkrótce  na klasztor przyszły kolejne ciosy. W r 1815 stracił on możliwość przyjmowania nowicjuszy. W 1835 klasztor skasowano, budynki przejęło państwo pruskie a pozostałych zakonników rozesłano do różnych parafii diecezji poznańskiej. W budynkach początkowo zamierzano urządzić seminarium nauczycielskie, ostatecznie znalazło się ono w Paradyżu. Była również propozycja przekazania klasztoru biskupowi poznańskiemu, ewentualnie urządzenia w nich fabryki. Kościół natomiast zamierzano oddać katolikom w zamian za odstąpienie obecnego kościoła ewangelikom. Wszystkie propozycje ostatecznie upadły. Po nieudanych próbach zagospodarowania budynków, w grudniu 1842 wystawiono je na licytację. Jednym z warunków sprzedaży było ich rozebranie. W 1843 sprzedane budynki klasztorne zostały zburzone, a wyposażenie kościoła przekazano do okolicznych kościołów. Wcześniej w przewidywaniu kasaty biblioteka klasztorna została podzielona i cenniejsze woluminy wywieziono do Warszawy, część do Poznania i w końcu do Berlina, resztę księgozbioru po licytacji budynków wywieziono do Międzyrzecza. 600-letni pobyt cystersów na tym terenie odszedł ostatecznie w przeszłość. Razem z klasztorem został zburzony młyn słodowy znajdujący się na jego zapleczu. W połowie XIX w. na jego miejscu zbudowano nowy młyn wodny. Do dziś zachowała się w tym miejscu łąka z śladami po stawie i młynówce oraz budynek tego młyna. Rolę młynówki spełniała rzeka Jordanka uchodząca obecnie do Obry poprzez sztuczny kanał wykopany w latach trzydziestych ubiegłego wieku w ramach budowy MRU  wraz z budową na nim fortecznego zwodzonego mostu rolkowego. 

   Z Placu Klasztornego zaglądnąłem na ulicę Starodworską. Właśnie przy niej, poza terenem zabudowanym, znajduje się zbiorowa mogiła 87 żołnierzy rosyjskich z kampanii 1813. Wspominałem o niej przy jednej z swoich poprzednich wycieczek, 11 listopada ubiegłego roku.  W klasztorze o którym była mowa przed chwilą, od marca do lipca 1814 r. urządzono lazaret dla żołnierzy rosyjskich. Zmarłych grzebano własnie w tym miejscu, a na miejscu pochówku ustawiono później figurę maryjną. Dotychczas miejsce to było trochę zaniedbane. Dziś na placyku przed figurką widać ślady prac prowadzonych pod koniec listopada. Przeprowadzono wtedy na tym miejscu prace ekshumacyjne. W ich trakcie odnaleziono szczątki 35 osób pochowanych w 16 jamach grobowych. Zatem określenie "zbiorowa mogiła" była dużym uproszczeniem, był to bowiem jak się okazuje cmentarz. Odkryte szczątki zebrano do drewnianych trumien i ponownie pochowano w bezpośrednim sąsiedztwie figury. Pozostali zmarli pochowani zostali najprawdopodobniej w obrębie kopca pod pomnikiem. Z ustaleń archeologa i antropologa wynika że pochowani żołnierze to głównie młodzi ok. 20-letni mężczyźni. Znajdowano przy nich również przedmioty osobiste i niewielkie fragmenty umundurowania. Teraz po uregulowaniu kwestii własności działki teren ma zostać uporządkowany, a po renowacji figury i założeniu ewidencji miejsce to ma stanowić cmentarz wojenny.
Kolejnym miejscem do którego dotarłem był budynek młyna wodnego na ulicy Młyńskiej.

  
Rower: Dane wycieczki: 37.00 km (3.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Niemal rok temu 1 stycznia rozpoczynałem tegoroczne wyjazdy wycieczką nad Zalew Bledzewski. Jeździłem wtedy południowym brzegiem jeziora. Dziś chciałem dotrzeć w pobliże zapory i elektrowni od strony północnej, a dalej jak Bóg da. Wyjechałem z domu dopiero po trzynastej, byłem przez to trochę pod presją czasu. Jeszcze przed stadionem w Bledzewie, obok tablicy informującej o elektrowni wodnej, zjeżdżam na drogę gruntową
 .
   Po 1,5 kilometra dojeżdżam do elektrowni. Przed elektrownią stoją prywatne domki letniskowe, a na jej terenie znajduje się ośrodek wypoczynkowy gorzowskiej energetyki.  Dostępu do obiektu broni ogrodzenie i zamknięta brama. Dziś furtka była otwarta i z pełną premedytacją złamałem zakaz wstępu. Wlazłem na teren ośrodka i zszedłem na dół pod samą elektrownię.
Kilka słów o staruszce. Zaporę, która utworzyła zbiornik bledzewski wybudowano w końcu XIX w. Budowę samej elektrowni rozpoczęto w 1906 r. Rok 1911 można uznać za początek jej działania. Od tego czasu elektrownia pracuje niemal nieprzerwanie dostarczając energii elektrycznej. Jedynym wyjątkiem była krótka dwutygodniowa przerwa w lutym 1945r. spowodowana działaniami wojennymi. Początkowo zasilała w energię cztery powiaty: gorzowski, skwierzyński, międzyrzecki i międzychodzki. Obecnie oddaje ją do sieci ogólnej. Moc elektrowni -1,5 MW.


   W hali maszynowni pracują wciąż hydrozespoły pochodzące z 1910 r. jedynie w końcu lat 80-tych zdemontowano jeden z wyeksploatowanych generatorów. W elektrowni znajduje się kolekcja ikonografii, planów i schematów oraz różne maszyny elektryczne i aparatura kontrolno-pomiarowa pochodzące z innych modernizowanych przez ZE Gorzów elektrowni wodnych. Podobno zorganizowane grupy po wcześniejszym uzgodnieniu z ZE mogą zwiedzać tą ekspozycję. Kilkanaście lat temu w elektrowni pracował ojciec kolegi i przez to miałem okazję zaglądnięcia do hali, a nawet do pomieszczenia pod podłogą tuż nad turbiną wyłączonego zespołu. 
   Sam Zalew jest drugim pod względem powierzchni sztucznym jeziorem w powiecie międzyrzeckim. Wodę spiętrza zapora długości ok 160 m i szer. przy koronie ok 6 m. Powierzchnię zalewu różne źródła określają na ok 90 do 140 ha w zależności od sposobu obliczania. Pojemność określa się na ok. 3 mln m³. Głębokość zbiornika od 3 do 8 m przy zaporze. Wysokie brzegi zalewu porastają drzewa liściaste jedynie w nielicznych miejscach zastąpione sosną. Na całej niemal długości linii brzegowej wszechobecne rowy strzeleckie.


  Brzegiem zalewu docieram do końca cofki i przekraczam Obrę wspomnianym już kiedyś przeze mnie tzw "Mostem Bieruta". Droga na początkowym odcinku za elektrownią to istne czołgowisko, ktoś pozasypywał tylko największe dziury gruzem wymieszanym z gliną. Dobrze że dzisiejszy mróz związał rozmoczoną glinę. Później jest znacznie lepiej, a w porównaniu do początku tego traktu nawet komfortowo.  
   Mam zamiar dotrzeć do grodziska "Grądzkie". Dawno tam nie byłem i dziś miałem mały problem z odszukaniem miejsca. Na grodzisku od strony lądu widoczne dobrze zachowane relikty fosy i wałów. Wałów nie ma tylko od strony wysokiego brzegu zalewu. Być może że nigdy ich tam nie było i sterczała tylko jakaś palisada, możliwe również że w przeciągu tysiąca lat Obra podmyła w tym miejscu brzeg i runęły one kilkanaście metrów w dół do wody.


   Na majdanie grodziska ślady fundamentów jakiejś dwudziestowiecznej budowli. Kiedyś w "Gazecie Powiatowej" natknąłem się na wzmiankę że w pobliżu grodziska w latach trzydziestych ubiegłego stulecia zbudowano duży drewniany dom dla dygnitarzy III Rzeszy przyjeżdżających tu na polowania. Myślę że to jest właśnie to miejsce. Z brzegu rozległy widok na zalew.


   Opuszczam grodzisko i kieruję się do mostku na wpadającej do zalewu Strudze Jeziornej. Początkowo miałem zamiar skręcić do Chyciny. Zapadający zmrok zweryfikował moje plany. Nie mam ochoty na nocną jazdę po lesie, jadę zatem prosto do Bledzewa. Z lasu na szosę wyjeżdżam obok mostów na Obrze, dwieście metrów od miejsca gdzie ją dwie godziny temu opuściłem. Jeden z mostów również jest fragmentem MRU i w razie potrzeby wsuwał się pod powierzchnię bledzewskiego brzegu jak szuflada. Przy przyczółku widać schron dla obserwatora, schron jest jednocześnie maszynownią. Na nasypie drogi stalowa zapora samozatrzaskowa (zatrzask zapory po przeciwnej stronie drogi) i bariery z szyn.

   Szybko się ściemnia, czas wracać do domu. Nie wiem czy uda się jeszcze wyjechać w tym roku, więc traktuję ten wyjazd jako oficjalne zakończenie tegorocznego sezonu. Skończyłem niemal w tym samym miejscu w którym rok temu zaczynałem z dzisiejszym stanem licznika wynoszącym prawie 8300 km.


Rower: Dane wycieczki: 39.00 km (19.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Dziś kontynuowałem wczorajszą wycieczkę. Z czasem, a właściwie z jego ograniczeniem sprawa miała się podobnie jak wczoraj. Miałem zamiar dojechać do Lisiej Polany i następnie lasem do Bledzewa. W drodze powrotnej chciałem odwiedzić Stary Dworek.
   Dziś jadę po prawej stronie Obry.  Jedna z leśnych dróg prowadzi na brzeg akurat naprzeciwko Klosterwinkla, skręciłem aby sprawdzić moje wczorajsze podejrzenia że rzeka płynęła kiedyś bardziej na południe. Okazuje się że brzeg ma jakieś 15 m wysokości ponad poziom wody, a u podnóża skarpy płynie woda. Wczoraj kiedy byłem na cyplu po przeciwnej stronie rzeki na moim dzisiejszym brzegu widać było tylko płaski teren porośnięty lasem, żadnej skarpy nie widziałem. Czyli część dawnego cypla jest teraz prawdopodobnie całkiem sporą wyspą. Brzeg podobnie jak przeciwległy zryty jest okopami sprzed osiemdziesięciu lat.

   Przy okazji połaziłem trochę po suchych dnach dawnych starorzeczy. Obecnie Obra wyżłobiła sobie nowe koryto leżące jakieś dwa metry niżej, a zapora w Bledzewie załatwiła definitywnie groźbę powodzi w dolinie i żadne jego zmiany raczej już nie nastąpią. Spod leśniczówki dotarłem tylko na wysokość Starego Dworku.

   Bledzew znów wypadł z planów. Podjadę tylko zobaczyć starodworską barokową kolumnę maryjną po kilkuletnim remoncie. Kto nie widział stanu poprzedniego nie może ocenić włożonej w remont pracy. Brakuje jeszcze jednej figury na dolnej części postumentu. Podobno  nad nią trwają jeszcze prace. Obfotografowałem tablice umieszczone na każdej z trzech stron cokołu. Górna rzeźba przedstawia wniebowzięcie Marii, a dolne świętych z zakonu cystersów.  Zabytek powstał w latach 80-tych XVIII w. tuż przed rozbiorami, które przerwały rozmach prac budowlanych zakonników.

    Spod figury zawracam do domu. Jeszcze tylko na skrzyżowaniu w centrum wioski zauważam rozbudowany drogowskaz dla turystów. W naturze wygląda on znacznie lepiej niż na tym zdjęciu. Nawiasem mówiąc mimo wskazania oczywistego kierunku już spotykałem kiedyś w polach ludzi dopytujących się jak dotrzeć do Lisiej Polany

Rower: Dane wycieczki: 18.00 km (9.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

   Plany na dzisiejsze popołudnie nie pozwoliły mi wyjechać dalej niż o rzut beretem od domu. Wybrałem zatem wspomniany w wcześniejszym wpisie "Szlak bobrów", pętelka ta liczy tylko 13 km. Czasu starczyło również na to aby zaglądnąć na cypel klasztorny "Klosterwinkel". Dziś zszedłem na sam brzeg Obry. Zdjęcie pokazuje stromiznę, nachylenie stoku co najmniej 45º. Na szczycie pagórka pięknie zachowane drugowojenne transzeje.

   Okazuje się że dolinka jest całkiem spora i spokojnie mogła pomieścić gospodarstwo mające wyżywić siedmiu mnichów. Obra na tym odcinku płynie dziś nienaturalnie prosto jak na swoje zwyczaje. W okresie budowy MRU w dolinie rzeki wybudowano szereg kanałów mających stanowić przeszkody wodne przed GW Ludendorf. Wydaje się że Obra wybrała jeden z takich kanałów na swoje współczesne koryto. Pierwotnie mogła ona być bardziej odsunięta na południe, a cypel był przez to znacznie większy. Szukanie jakichkolwiek śladów posadowienia drewnianych budynków klasztoru i kościoła po ośmiu wiekach nie ma już dziś sensu. Miejsce ma swoisty urok i może się podobać.

  Jadę dalej. Znaki i tablice edukacyjne szlaku zniknęły. Chyba już nikt nie będzie tego odtwarzał. Wszedłem również na teren obozu budowniczych GW Ludendorf. 

   Za mostem zaglądnąłem na Lisią Polanę. Przy brzegu Obry przygotowany pomost do wyciągania kajaków, a za plecami wiata oraz miejsce na ognisko z zapasem drewna i spora łąka. Chyba wszystkie spływy kajakowe pokonujące ten odcinek urządzają sobie tu przerwę, a niektóre za zgodą nadleśnictwa biwakują. Leśniczówka jest kilkadziesiąt metrów stąd.

  Niestety koniec wycieczki, zresztą to był ostatni punkt który chciałem dziś zobaczyć. Wracam do domu.

Rower: Dane wycieczki: 15.00 km (6.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)

    Dzisiaj na rower wyskoczyłem dopiero po piętnastej. Czasu do zmroku zostało niewiele, a zatem możliwości również. W związku z tym że od jakiegoś czasu interesuje mnie kilkuwiekowa obecność i działalność cystersów w sąsiedniej gminie Bledzewie postanowiłem znaleźć miejsce od którego zaczęła się ta historia.  
  Zatem zaczynając ab ovo, tradycja klasztorna mówiła że pierwsza siedziba cystersów fundowana przez Władysława Odonica w 1232 r znajdowała się w zakolu Obry w pobliżu Starego Dworku. Znalazłem informację że miejsce to oznaczone jest na Mapie Topograficznej 1:25000 z 1894 r. jako „Klosterwinkel”. Okazało się że mapa z lat 30-tych wydana na jej podstawie jest dostępna w Archiwum Map Zachodniej Polski http://mapy.amzp.pl/maps.shtml . Oto wspomniany fragment mapy z zaznaczonymi miejscami gdzie robiłem zdjęcia. Właściwie w chwili ich robienia była już szarówka i zastanawiałem się czy warto wyciągać aparat.

   Miejsce wydaje się łatwe do odszukania bowiem kiedyś obok przebiegała dobrze znana ścieżka edukacyjna skwierzyńskiego nadleśnictwa tzw. "Szlak Bobrów". Dalej jakieś 500 m stąd znajdują się ruiny GW Ludendorff, a po drugiej stronie rzeki za  mostem na Obrze leśniczówka oraz znana kajakarzom i nie tylko im stanica "Lisia Polana". Aby dotrzeć do miejsca pierwotnej lokacji klasztoru wyjeżdżam z Skwierzyny starą trójką w kierunku węzła drogowego Skwierzyna-Północ, zaraz za węzłem skręcam w las w pierwszą drogę w lewo obok separatora gromadzącego wody opadowe z S-3. Drogą tą docieram do brzegu Obry. Akurat w tym miejscu droga znajduje się na wysokim, urwistym brzegu, jakieś 10 m ponad poziomem wody. Zaraz za ujściem kolektora trzeba opuścić wygodniejszą drogę i przedzierać się wzdłuż rzeki do klasztornego zakola. Teren się jeszcze bardziej wznosi. Dopiero za stromym podłużnym pagórkiem widać dolinkę. Dolina ograniczona jest z trzech stron rzeką, a z czwartej wzniesieniem.  To pewnie tu, ale czas nie pozwala na dłuższe podziwianie. Pewnie jeszcze nieraz będę w tym rejonie, więc przy innej okazji zejdę spokojnie na dół.

   Osada zwana była Małym albo Nowym Dobrym Ługiem, od Dobrego Ługu na Łużycach skąd przybyli pierwsi mnisi. Lokacja powstała na terenie zalewowym. Powtarzające się powodzie prawdopodobnie wymusiły w 1287 r. przeprowadzkę klasztoru do Zemska. Podczas jednej z nich w 1265 r. w kościele klasztornym odnotowano poziom wody 1,5 (ok. 0,8-1,0 m) łokcia od posadzki. Wiek później cystersi stopniowo wyprowadzili się z Zemska do Bledzewa. Wydaje się że tym razem główną przyczyną przeprowadzki z Zemska były trudności wynikając z braku dostatecznej ilości wody. Zapewne niebagatelne znaczenie miały również względy gospodarcze. Ponieważ Bledzew leżał bliżej ówczesnych szlaków komunikacyjnych, stąd mógł mieć łatwiejszy udział w wymianie handlowej niż Zemsko.
   Wracam na "Szlak Bobrów", mijam źródełko. Murek przy źródełku powstał równocześnie z ścieżką edukacyjną. Wejście na ścieżkę znajdowało się tam gdzie dziś znajduje się wspomniany wcześniej węzeł drogowy. Tak więc podczas budowy S3 szlak był odcięty i teraz jest zaniedbany, niemalże w zaniku. Źródełko również.
   Kilkaset metrów dalej obok ścieżki wciąż widoczne fundamenty baraków obozu budowniczych GW Ludendorff.  Natknąłem się tam na gościa z wykrywaczem. Obaj nie spodziewaliśmy się o tej porze  już nikogo w lesie więc i zdumienie było chyba obopólne. 
   Dalsza droga prowadzi przez most na Obrze. Za mostem mijam stary, suchy kanał do którego niegdyś kierowana była woda z Obry napędzająca koła nieistniejącego młyna. Widoczne są jeszcze gdzieniegdzie resztki gruzu po zburzonych młyńskich obiektach. Przejeżdżam obok leśniczówki, zaraz koniec lasu, a na horyzoncie widać zabudowania Starego Dworku. Zrobiło się już zbyt ciemno na fotografowanie.
    Do domu wracam okrężną drogą przez Zemsko i Popowo. Wybrałem taki wariant bo chcę zrobić dzisiaj chociaż dwadzieścia kilometrów. W Starym Dworku zauważyłem że wreszcie po kilku latach skończył się remont barokowej kolumny maryjnej przy drodze wylotowej z wioski w kierunku Zemska. Zabytek pochodzi z tego samego okresu co kościół i dwór wspomniany przeze mnie przy poprzednim wyjeździe. Bledzewscy cystersi przeżywali wtedy w miejscowościach stanowiących ich własność jakiś boom budowlany.
  Jedynie w Zemsku nie zachowały się po cystersach żadne ślady materialne, nie ma również żadnych informacji o lokalizacji klasztoru. Obecny kościół w Zemsku zbudowano w końcu XIX w. a tylko jego wieża jest starsza o jakieś pół wieku, ale ona również powstała już po kasacie zakonu. Dalsza droga już całkiem po zmroku, na światłach.

Rower: Dane wycieczki: 25.00 km (6.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 0.00 km/h
Temperatura: HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: (kcal)