Krobielewo

    Piękna pogoda, temperatura ok. 4°C. Nie można przepuścić takiej okazji na jeden z ostatnich wyjazdów w tym roku, tym bardziej że nie było żadnych przeciwwskazań.
    Wybór padł na Krobielewo. Trasa w jedną stronę przez pustkowia. Do Krasnego Dłuska przez las, dalej do Krobielewa drogą przy wale powodziowym. Po drodze zaledwie kilka zagród, typowa dla osadnictwa olenderskiego rozproszona zabudowa. W samym Krobielewie też trudno mówić o jakimś centrum wioski. Funkcję taką spełnia kościół, w pobliżu była szkoła, w sumie trzy lub cztery budynki. W latach 1938-45 funkcjonowała tu przeprawa przez Wartę. Był to najdłuższy drewniany most w Niemczech. Częściowo zniszczony w 1945 przez wycofujące się oddziały Wehrmachtu i wiosenną powódź w 1945. Ostatecznie został rozebrany i przez jakiś czas przeprawę obsługiwał prom. Dziś chcąc dostać się do leżącego na przeciwległym brzegu Krobielewka trzeba korzystać z mostów w Skwierzynie lub Międzychodzie, oba oddalone o ok. 20 km.
    Na placu przed kościołem Krobielewie zrobiłem przerwę i półmetek wycieczki. W narożniku placu kościelnego leży w krzakach obalona ale zachowana w nienaruszonym stanie tablica poświęcona poległym w pierwszej wojnie światowej mieszkańcom Krobielewa i okolicznych osad. Większość nazwisk jest czytelna, byli to:

• z Krobielewa : Gerhard Kosserl, Ludwig Franz, Otto Schulz, Karl Fabian, Ewald Bengsch, Herbert Strauss
• z Orłowiec: Paul Grünberg, Johan Birkholz, Gottwald Rettschlag, Albert Fiedler
• z Stryszewa: Reinhard Zilm, Julius Röhl, Emil Roese, Walter Röhl, Karl ...ttun, Karl ...., Gustaw ...nisch 

     Ostatnie nazwiska słabo czytelne, w sumie siedemnastu mężczyzn z których najstarszy urodził się w 1887 r. , a najmłodsi w 1898. Wiem że był kiedyś pomysł ponownego jej ustawienia na pierwotnym miejscu ale była również różnica zdań na ten temat, były zarówno "za", jak i "przeciw". Koniec końców tablica nadal leży tam gdzie została wrzucona w czasach słusznie minionych i może tak jest dla niej lepiej. Przynajmniej nie jest narażona na działania bezmyślnych wandali i czeka na lepsze czasy. Można by powiedzieć że co nas obchodzą poniemieckie pomniki, ale z drugiej strony to nie ich wina że byli niemieckimi poddanymi i polegli za swoją ojczyznę a ich krewni i sąsiedzi chcieli uczcić ich pamięć.
    Powrót przez Dębówko i od Przytocznej drogą krajową 24. Kiedyś już wspominałem że jazda tą drogą jest jak totolotek, olbrzymi ruch tirów i brak utwardzonych poboczy. Jak widać znów się udało.