Pniewo

   Dobrą stroną bycia emerytem jest to że może sobie pozwolić na wyjazd o najcieplejszej porze dnia. Dla równowagi istnieją również złe, aby ich częściowo uniknąć czasem dobrze jest zejść z oczu towarzyszce małżonce. Wymówki są później również nieuniknione ale czas nieco złagodzi ostrze ataku.
   Może ostatnio jeżdżę po miejscach przygnębiających ale cóż poradzić, jest jak jest. Wypuściłem się do Pniewa, wioski która zniknęła praktycznie na moich oczach. Pamiętam z jakichś manewrów wojskowych sprzed czterdziestu lat sielską wioseczkę z pełnymi kwiatów ogródkami. Dziś jest to tylko brukowana wiejska uliczka z chaszczami na poboczach z których gdzieniegdzie wystają zbutwiałe belki i sterczą resztki murów, jedynie na jej zachodnim końcu zachował się jeden zamieszkały dom. Kilkaset metrów na południe od Pniewa znajduje się jeszcze jeden i przed samym Osieckiem kolejne cztery, wszystkie zaliczane do Pniewa, ale to już powojenne inwestycje lasów państwowych. A podobno przed 1939 r. było tu 22 zagrody.
   Pniewo jest oddalone ok 8 km na południe od drogi krajowej 24. Osada o nazwie Osterwalde istniała tu już w XV wieku. W wiosce istniał wtedy folwark von Waldowów. Od XVI w. osada miała swój kościół o konstrukcji ryglowej, a od początku XIX murowany. Dziś na resztkach przykościelnego cmentarza sterczy półkolisty pagórek zawierający materiał z jego zwalonych ścian. Na wielu nagrobkach istnieją jeszcze dobrze czytelne nazwiska spoczywających pod nimi zmarłych. 
  Po siedmiu wiekach osadnictwa i ostatecznym upadku upaństwowionego rolnictwa (ślady budynków inwentarskich wskazują że była tam spora hodowla) ludzie stąd odeszli a zostały tylko ruiny zagród i pola.
  Na co dzień odstrasza mnie od tego kierunku kilka kilometrów bruków z kocich łbów. 
  Pogoda do jazdy znakomita. Temperatura od 0 do -2 °C  w miejscach zacienionych